Klasyfikacja FCI grupa V, sekcja 4, nr wzorca 97.
Największy przedstawiciel rodziny szpiców – szpic duży. Bogato owłosiony, z lekko lisim pyskiem, inteligentny, lecz odrobinę nieufny w stosunku do nieznanych mu osób. Lubi współpracować z człowiekiem i bawić się z dziećmi.
Spis treści: ( kliknij aby przejść )
RYS HISTORYCZNY RASY:
Szpic duży to zdecydowanie potomek ras nordyckich. Czworonogi te używano do wielu zadań np. wypasu zwierząt, polowań, a nawet do ciągnięcia niedużych ładunków. Wielu fachowców przez dłuższy czas twierdziło, że przodkami tej rasy są tzw. psy torfowe – Canis familiaris palustris, zwierząt żyjących 6000 lat temu. Ich szczątki odkryto w pokładach młodszej epoki kamiennej, czyli neolicie. Psy torfowe już w tamtych czasach wykorzystywano do stróżowania okolic oraz do obrony przed drapieżnikami. Archeolodzy znajdowali skamieniałe szkielety tych czworonogów w ludzkich grobowcach. Oznacza to, że psy torfowe były uśmiercane wraz z odejściem ich opiekunów.
Istnieją także teorie, że szpic duży pochodzi od bogato owłosionych północnych psów pasterskich takich jak lapphund. Pojawiają się również twierdzenia, że wikingowie sprowadzili na tereny Niemiec oraz Holandii te zwierzęta. Wraz z rozwojem rolnictwa, rozwijały się także i szpice co sprawiło, że stały się najpopularniejszymi psami stróżującymi obszary wiejskie. Przez wiele lat czworonogi te uznawano za „nic niewarte”, przez co pałały się różnorodną pracą. W XVIII wieku los się do nich zaczął uśmiechać, w związku z tym szpice o białej maści zyskały dużą sławę. Trafiły one na królewskie salony, dzięki czemu stały się pupilami wytwornych dam, a dla sławnych malarzy były inspiracjami czy naprawdę urodziwymi modelami. Świadczyć o tym mogą m.in. obrazy angielskiego artysty Thomasa Gainsborougha, który uwiecznił podobizny tych psów, na kilku swoich dziełach.
Okazuje się, że czworonogi w typie szpica były obecne w wielu zakątkach świata, co spowodowało powstanie różnych lokalnych form tych psów. Każdy z nich posiadał charakterystyczne cechy dla obszaru swego występowania, lecz pod względem budowy ciała wszystkie te zwierzęta były niezwykle do siebie podobne.
Na terenach Europy szpice najliczniej występował na Pomorzu, w Meklemburgii, Saksonii, Holandii oraz w dolinie Renu. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna uznała za ojczyznę tych psów państwo Niemieckie. Jednakże największą pracę w doskonaleniu rasy wykonały Wielka Brytania i Holandia.
W Polsce przed II wojną światową szpice były popularnymi pupilami wielu osób. Jednakże niewiele z nich posiadało rodowód. Choć po wojnie można było spotkać głownie białe szpice to nie stworzono nigdzie ich hodowli (mimo, że zostały wpisane do Księgi Wstępnej). Aktualnie nielicznie hodowana jest odmiana czarna szpica dużego. Reszty umaszczenia prawdopodobnie na terenach naszego kraju – nie ma.
SZPIC DUŻY WYGLĄD:
Pies tej rasy ma bardzo proporcjonalną budowę ciała. Szpic duży jest niezwykle efektownym zwierzęciem. Jego głowa sprawia wrażenie „lisiej” – ma płaskie czoło oraz szpiczastą kufę o delikatnym wyglądzie. Małe uszy są sterczące i wysoko osadzone, o trójkątnym kształcie. Natomiast oczy szpica dużego są owalne, w kolorze ciemnobrązowym. Czworonóg ten ma prosty grzbiet, klatkę piersiową z użebrowaniem dobrze wysklepionym i silne lędźwie. Z kolei ogon jest wysoko osadzony, podniesiony u swej nasady i zawinięty na grzbiecie.
Okrywa włosowa szpica dużego jest wyjątkowo charakterystyczna – puchata, bardzo obfita, często określana jako „piękna”. Przede wszystkim tworzy ona płaszcz (kryzę) w około głowy psa, którego głównym zadaniem była ochrona przed zimnem (wyglądem przypomina lwią grzywę) oraz tzw. pióropusz na ogonie i portki na nogach. Podszerstek u tej rasy mocno przylega do ciała czworonoga, jest on gruby i wełnisty. Dopuszczalna maść przez hodowców to czarna, złota (kremowa) oraz biała.
Dorosły szpic duży osiąga wysokość w kłębie ok 42 – 50 cm, a ich masa ciała oscyluje w granicach 14 – 25 kg.
Przeciętna długość życia psa tej rasy wynosi 12-15 lat.
Cena szczenięcia z rodowodem to 1200 – 3000 zł, a miesięczny koszt utrzymania to 150 – 200 zł.
SZPIC DUŻY PIELĘGNACJA I ZDROWIE:
Choć mogłoby się zdawać, że pies rasy szpic duży jest trudny w pielęgnacji, to praktyka okazuje się być zupełnie inna. Czworonóg ten to zwierzę czyste. Jego sierść nie trzyma brudu, ponieważ zbudowana jest ona z długiego, twardego włosa. W związku z tym nawet po jesiennym spacerze, szybko można oczyścić szpica. Samo czesanie nie sprawia problemu. Psa należy szczotkować pod włos, a zabieg ten powtarzać co dwa tygodnie. Oczywiście podczas linienia trzeba zwiększyć jego częstotliwość.
Szpic duży to rasa prawdopodobnie najzdrowsza. Wszelkie choroby pojawiają się okazjonalnie, a jednie osobniki o białej szacie są narażone na występowanie alergii.
Czworonogi te nie są problematyczne pod względem żywienia. Karmić je można dobrej jakości suchą karmą lub posiłkami przygotowanymi samodzielnie. Szpice nie mają tendencji do tycia.
SZPIC DUŻY CHARAKTER I USPOSOBIENIE:
Jest to inteligentne zwierzę o bardzo żywym i pogodnym wnętrzu. Szpic duży cechuje się dużym spokojem, opanowaniem. Nie hałasuje jak jego mniejszy kuzyn oraz nie wykazuje on skłonności do włóczęgostwa. Dodatkowo jest to pies odważny i pewny siebie, czasami wręcz lekkomyślny. Jednakże nie powinien wykazywać agresywnych oraz nerwowych zachowań.
Szpic duży to wesołe i zabawne zwierzę. Jest on uczuciowy, łatwy we współżyciu, lubi mieć kontakt z właścicielem, ale bywa niekiedy przebiegły, bowiem ceni on sobie niezależność. Lubi towarzystwo dzieci, doskonale się z nimi dogaduje. To pies stadny, potrzebujący całej rodziny komplecie.
Szpic duży to rasa pierwotna, a zarazem najłatwiejsza do ułożenia. Ten niezwykle pojęty czworonóg doskonale nadaje się dla niedoświadczonych osób. Praktycznie każdy poradzi sobie w wychowaniu szpica. Co więcej, zwierzę to potrafi zaadoptować się do różnych środowisk oraz warunków do życia.
