Klasyfikacja FCI, ale organizacja rejestruje je jako owczarki anatolijskie – grupa II FCI, sekcja 2.2, nr wzorca 331
Spis treści: ( kliknij aby przejść )
Kangal nie jest łatwą rasą do socjalizacji, ale na pewno bardziej skupioną na człowieku niż inne psy stróżujące. Aktywny, kochający przestrzeń i bezwzględnie strzegący swego terenu. Olbrzym o ogromnej sile, ale o delikatnej naturze i dużej cierpliwości do dzieci.
RYS HISTORYCZNY:
Kangal ma bardzo kontrowersyjne pochodzenie. Międzynarodowa organizacja kynologiczna (FCI) nie wpisała psów tej rasy w swój rejestr i dlatego według niektóry owa rasa nie istnieje. Tymczasem większemu gronu osób te psy znane są pod nazwą – owczarek anatolijski, do którego kangal jest zaliczany. Z kolei tureccy hodowcy traktują go jako odrębną rasę i twierdzą, że to psa o nazwie „owczarek anatolijski” nie ma. Określenie „owczarek anatolijski” zostało wymyślone przez Amerykanów oraz Brytyjczyków, którzy zaczęli sprowadzać te psy około 40 lat temu i nazywali w ten sposób wszystkie psy pochodzące z dalekiego wschodu. Komplikacje te wynikają z powodu braku istnienia organizacji kynologicznej na terenach Turcji, więc wszelkie kontrole nad sprawami hodowlanymi sprawuje FCI. Istnieje teoria, legenda, mówiąca o tym, że przodek tureckiego psa pasterskiego był zwykłym psim mieszańcem.
Turecki pies pasterski zajmował się głównie pilnowaniem i ochroną stad zwierząt hodowlanych. Kangal to pies narodowy, ale równocześnie pies mało popularny w dalszych rejonach świata. Zwierzęta te pochodzą z miasta Kangal, z rejonu Sivas, który znany jest głównie z hodowli tych potężnych psów. Kangal należy do grupy czworonogów mającej wspólnego przodka tzw. molosa, którego nazwa pochodzi od plemienia greckiego – Molos. Czworonogi te zamieszkiwały tereny dzisiejszej Turcji już 6 tys. lat temu a przodek tej rasy trafił tam z Azji Środkowej wraz z wędrującymi ludami. Pies w typie mastifa (bo tak też można opisać tę rasę) na terenach dawnej Mezopotamii wspierał żołnierzy podczas walk wojennych. Lud zamieszkujący te tereny zajmował się głównie pasterstwem a wielu z nich prowadziło koczowniczy tryb życia i kangal był im niezbędny do odstraszania potencjalnych drapieżników. Chcąc zabezpieczyć psa przed atakami wilków, osłaniano im szyję obrożami z kolcami a uszy ich obcinano na krótko. Turecki pies pasterski karmiony był resztkami, dlatego musiał on polować na drobne zwierzęta. To, plus bezlitosna ludzka selekcja nadały charakteru obecnej rasie. Ze względu na to, że przeżywały tylko najsilniejsze, najzdrowsze osobniki, rasa kangal jest bardzo zdrowa i odporna, ponieważ tylko takie zwierzęta trafiały do hodowli.
XVIII -wieczny podróżnik turecki Ewlija Czelebi opisuje kangale a raczej ich przodków, w swym dziele pt. „Księga podróży Ewliji Czelebiego” w następujący sposób: „Prowadzą wielkie psy, duże jak osły, agresywne jak lwy z afrykańskich brzegów, a nazywają je Karabaszami. Odziane są w bogate szaty, srebrne obroże i żelazne kolce sterczące na szyjach. Niektóre całe są w zbrojach. Zaatakują nie tylko wilki, które wtargną do stajni czy owczarni, ale nawet smoka, i wskoczą w ogień. Pasterze bardzo dbają o czystość rasy. Za krycie dadzą owcę, a za psa pasterskiego czystej rasy – pięćset owiec. Czworonogi te pochodzą od psa pasterskiego, który wszedł do jaskini, by dotrzymać towarzystwa Siedmiu Śpiącym”
Kangal to dla Turków skarb narodowy, narodowe dobro kulturowe i jego wywóz z kraju bez oficjalnego pozwolenia i formalności jest niedozwolony. Wizerunek tego psa można spotkać na znaczkach pocztowych oraz na tureckich monetach.
W Polsce pies tej rasy po raz pierwszy pojawił się w roku 2008, a obecna liczba tych czworonogów wynosi 10.
TURECKI PIES – WYGLĄD:
Kangal jest dużym i silnym psem. Doskonałe umięśnienie sprawia, że czworonogi te potrafią szybko i bardzo sprawnie biegać.
Okrywa włosowa tego psa zbudowana jest z dwóch warstw – podszerstka i włosa okrywowego. Podszerstek jest gęsty, ale miękki. Zwykle występuje on w kolorze szarym a w zależności od klimatu może różnić się grubością. Natomiast włos okrywowy charakteryzuje się prostą budową i z reguły jest on krótki. Dłuższą sierść kangal posiada jedynie w okolicach portek, barków i szyi. Zbudowana w ten sposób sierść umożliwia przetrwanie w niezbyt dogodnych warunkach atmosferycznych, zwłaszcza w czasie mrozów i upałów w okresie letnim.
Kangal ubarwiony jest w charakterystyczny sposób. Przede wszystkim maska i uszy są koloru czarnego. Reszta ciała jest płowa, piaskowa lub szaro bura. Biały kolor tworzy u tych psów białe skarpetki i biały krawat na klatce piersiowej. Ten turecki pies nigdy nie występuje w formie łaciatej, pręgowanej czy całkowicie białej.
Czworonogi te mogą być nazywane – karabaszami, gdyż ich dokładna genealogia nie jest do końca znana. Można spotkać się z teorią, że kangal i karabasz to ta sama rasa psów, tylko są to jej dwie odmiany. Jednakże miłośnicy rasy twierdzą, że kangal i karabasz to ta sama rasa bez rozdzielania na odmiany.
Dorosły pies waży od 50-70 kg, suka ok 10 kg mniej. Z kolei, jeżeli chodzi o wysokość w kłębie to samce zwykle osiągają wartość od 74-85 cm a suki – są średnio o 3 cm niższe.
Kangal żyje ok. 14 lat.
PIES TURECKI – PIELĘGNACJA I ZDROWIE:
Psy tej rasy nie wymagają szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych. Kangal linieje dwa razy do roku i to linienie jest dość intensywne. Dlatego należy w tym czasie porządnie je wyczesywać.
Dzięki doskonałej odporności na niekorzystne warunki klimatyczne jest to rasa psów długowiecznych, o mocnym zdrowiu. Jedynymi dolegliwościami z jakimi się zmagają to ewentualny skręt żołądka oraz dysplazją stawów biodrowych. Niedogodności te wynikają z powodu dużych rozmiarów tych psów.
Cena za szczeniaki psów rasy kangal oscyluje w granicach 3500-4000 zł a koszt utrzymania tego zwierzęcia wynosi 200-300 zł miesięcznie.
KANGAL CHARAKTER:
Psy tej rasy cechują się aktywnością i ogromną chęcią do pracy. Nie lubią one nudy oraz samotności. Z natury bywają delikatne, ale stan zagrożenia uruchamia ich stan obronny niemalże natychmiast.
Kangal najlepiej czuje się jako pies stróżujący, jest to zgodne z jego naturą i jego pierwotnymi instynktami. Już jako 8-9 miesięczne szczenię wykazuje on odruch stróżujący. Czasami teren obrany przez kangala jako terytorium do pilnowania nie pokrywa się z granicami posesji, co może być kłopotliwe, gdyż psy tej rasy bardzo zawzięcie pilnują swej przestrzeni. Czworonogi te nie szczekają bez powodu, ale nie tolerują one nieproszonych gości na obszarze pilnowanym przez nie. Momentalnie reagują na każde zagrożenie. Wyłącznie goście wpuszczeni przez właściciela na teren posesji są akceptowani przez psa rasy kangal.
Czworonóg ten kocha wolność i przestrzeń. Nie jest odpowiednim zwierzęciem do życia w bloku. Dom z ogrodem wraz z buda dla psa – to idealne warunki dla tego tureckiego psa pasterskiego. Jednakże pies mieszkający na dworze musi mieć stały kontakt z ludźmi, z rodziną. Po pierwsze: mógłby on zdziczeć co mogłoby być tragiczne w skutkach. Po drugie: pies ten kocha równo wszystkich członków rodziny, nie jest psem jednego właściciela. Co zaskakujące, kangal jest cierpliwy w stosunku do dzieci (nawet tych mieszkających obok). Czworonogi te nie są w stanie znieść samców swojej rasy, ale dba on zarówno o zwierzęta hodowlane jak i te domowe.
Kangal lubi ciszę i spokój, podczas stróżowania jest swoim panem i władcą, on po prostu doskonale wie co ma robić. Niechętnie wykonuje komendy, zwłaszcza kiedy stwierdza, że nie mają one najmniejszego sensu.
Socjalizacja tego psa powinna przebiegać jak najszybciej, już od wieku szczenięcego. Dzięki temu kangal może stać się pełnoprawnym członkiem rodziny. Niestety szkolenie tej rasy może sprawiać spore trudności niedoświadczonemu właścicielowi. Należy więc mieć świadomość, że pies ten wychwyci każdą ludzką oznakę słabości i będzie próbował dominować w swym stadzie a nie można mu na to pozwolić.
