Labrador retriever – ta rasa psów stała się, w ostatnich latach w Polsce, bardzo popularna. Labradory spotykamy codziennie na ulicach, w parkach, widzimy jak spoglądają przez siatki i ogrodzenia wiejskich i miejskich posesji. Są labradory żółte, czarne i czekoladowe, zawsze przyjazne, uśmiechnięte i merdające ogonem. A ten ogon, to nie byle co!
Spis treści: ( kliknij aby przejść )
Ogon labradora
Każdy labrador wyposażony został przez naturę w gruby, zwężający się ku końcowi, ogon, nazywany „ogonem wydry”. Ogon pokryty jest gęstym i krótkim włosem w kolorze identycznym, jak cała sierść danego osobnika. Bywa wyprostowany, lekko uniesiony, nigdy jednak nie tworzy „wesołego precelka”, jak ogony przedstawicieli wielu innych ras. Jest też bardzo umięśniony i silny, co można łatwo sprawdzić, choćby w czasie witania się z labradorem, gdy „rozmerdany” ogon trafi przypadkiem w nasz piszczel czy kolano. Dodatkowym efektem aktywności szczęśliwego labradora jest głośny stukot, gdy „huśtający się” ogon uderzy w stojący obok mebel, drzewo lub inny stały element otoczenia. Tu pojawia się pytanie: czy jesteśmy w stanie zwracać uwagę na ten dyskomfort, gdy prawie czterdzieści kilogramów psa, okazuje najwyższą radość na nasz widok?
Warto dodać, że ogon labradora doskonale pełni funkcję steru, podczas pływackich aktywności psa. Bo każdy labrador to miłośnik plenerowych kąpieli, które ułatwia mu także posiadanie błon pławnych między palcami łap. Podobnie, jak krótka sierść, z grubym i wodoodpornym podszerstkiem. Przystosowania te są dowodem pochodzenia rasy i jej pierwotnego zastosowania – labradory pomagały nowofundlandzkim rybakom na kutrach, podczas łowienia ryb.
Szczęki jak u rottweilera
Labrador retriever to pies o mocnej sylwetce i silnych szczękach. Znawcy twierdzą, że siła uścisku szczęk labradora dorównuje sile uścisku szczęk rottweilera. Nawet, jeśli to prawda – to szczęśliwie dla miłośników rasy – temperament i usposobienie labradorów nie dają wielu powodów do niepokoju. Doniesienia o agresji, wobec człowieka, przedstawicieli rasy są wielką rzadkością. Stąd też, te „brytany” z powodzeniem pełnią rolę miziastych i kochanych przez dzieci kanapowców.
Są również z sukcesami wykorzystywane do pracy jako wsparcie osób z niepełnosprawnościami; przewodników niewidomych, uczestników dogoterapii, itp. Ich walory doceniają także służby ratownicze (poszukiwanie osób poszkodowanych w katastrofach lub zaginionych) oraz policja (tropienie przemycanych narkotyków czy wykrywanie materiałów wybuchowych).
Dieta dla labradora
Idylliczny obraz labradora może troszkę przyćmić pewna słabość tych psów. Otóż, co potwierdza większość ich opiekunów, labradory to niepoprawne i nieopanowane łasuchy. Nawet najedzony, z pełnym brzuchem, labrador, nie przejdzie obojętnie obok smakowitego kąska.
Do rzadkości należą sytuacje, gdy labek odmówi jedzenia. A wtedy zazwyczaj, jest to objaw jakiegoś niedomagania psa, wymagający niejednokrotnie konsultacji z lekarzem weterynarii. Zdrowy labrador – łakomczuch potrafi zdobywać „nielegalnie” pożywienie na różne sposoby, wykazując w tym zakresie nie tylko determinację, ale i spryt. Kradnie kotlety spod rąk kucharzy, wędlinę z kanapek leżących na talerzu, w okamgnieniu „zmiata” z podłogi, okruchy ciasta, czy kawałki sera. Trudno go przyłapać, a już beznadziejnym wydaje się oduczyć podjadania między posiłkami. Efektem tego nieposkromionego apetytu, poza przypadkami dolegliwości żołądkowych, gdy zdobycz to np. zgniłe mięso znalezione na trawniku, jest często nadwaga i jej pochodne, np. otyłość i problemy ze stawami.
Gwoli prawdy, trzeba powiedzieć, że choć każdy odpowiedzialny opiekun labradora zna jego słabość do obżerania się, to nie jest mu łatwo odmówić psu łakoci. Labradory mają bowiem niesłychanie szczere i serdeczne spojrzenie brązowych (lub orzechowych) oczu. Mają też aksamitne w dotyku i mięciutkie uszy, które wzmacniają wyraz oddania i miłości, malujący się na ich pyskach. A że potrafią się także uśmiechać – to wie każdy, kto miał okazję poznać z bliska przedstawiciela rasy labrador retriever.
