Klasyfikacja FCI grupa VI, sekcja 2, nr wzorca 213.
Pies ten to doskonały tropiciel. Choć lubi przebywać z człowiekiem, musi on pracować zgodnie ze swym instynktem. Nigdy nie będzie to pies tylko do towarzystwa.
Spis treści: ( kliknij aby przejść )
RYS HISTORYCZNY RASY:
Niemieckie psy gończe zwane „die Bracken” są przodkami obecnie występujących posokowców (hanowerskich jak i bawarskich). Niektóre osobniki tychże zwierząt odznaczały się właśnie bardzo czułym węchem oraz predyspozycjami do pracy przy dolnym wietrze.
Do końca XVIII wieku psy te wykorzystywano w polowaniach „parfors”. Oznacza to, że łowy odbywały się na koniach wraz z wielką sforą psów. Zwierzynę w taki sposób ścigano do momentu, aż zmęczone padało z wycieńczenia. Przodek posokowca hanowerskiego używany był także do wytrapiania zwierzyny – np. jeleni (zwłaszcza gdy inne psy zgubiły trop), stosowano je podczas prac myśliwskich prowadząc je na otoku, czyli specjalnej, bardzo długiej lince przymocowanej do obroży. Ten okres w historii powstania rasy był znaczący, ponieważ właśnie wtedy powstało kilka odmian tropowców. Psy te odznaczały się ciężką sylwetką, wydłużonym tułowiem, krótkimi nogami, szeroką głową oraz nisko noszonym ogonem. Nie były to szybkie czworonogi, a na dodatek nie lubiły gonić za zwierzyną, lecz ich węch był tak doskonały, że tropienie jej przy dolnym wietrze nie stanowiło dla nich problemu. Kynolodzy twierdzą, że to właśnie te psy były bezpośrednimi przodkami posokowców.
Przełom XVIII i XIX wieku był dużym przełomem w historii myślistwa, mianowicie zaczęto stosować w głównej mierze broń palną. W związku z tym zaczęto potrzebować psów z dużymi zdolnościami wyszukiwania zranionych zwierząt. Dlatego też stworzono posokowce (w terminologii łowieckiej posoka to krew grubego zwierza).
Posokowiec hanowerski to krzyżówka tropowca z rudym psem gończym hanowerskim. Początkowo wyróżniano trzy odmiany, które różniły się między sobą tylko w niewielkim stopniu.
Z początkiem XIX wieku posokowiec hanowerski stał się już jednolitą rasą, która w środowisku myśliwskim powoli zyskiwała co raz większą sławę. Doszło do tego, że na terenach swej ojczyzny te psy stały się bardzo popularne. Obecnie wciąż biorą czynny udział w łowach. W Polsce również trzymane są głównie przez myśliwych.
POSKOWIEC HANOWERSKI WYGLĄD:
To pies średniej wielkości, o proporcjonalnej sylwetce z dużą siłą. Jego płasko wysklepiona czaszka jest szeroka, rozszerzona ku tyłowi. Natomiast jego kufa jest mocna, głęboka oraz szeroka. Określana często mianem „dobrze rozwiniętej” i stanowi ona połowę długości głowy psa. Posokowiec hanowerski ma szeroki nos, zazwyczaj zabarwiony na czarno (rzadko na ciemnobrązowo). Z kolei jego średniej wielkości uszy są wysoko i szeroko osadzone. Przylegają one dobrze do głowy tego czworonoga, są gładkie, bez fałd, a ich dolna krawędź jest zaokrąglona. Oczy nie są głęboko osadzone, a ich kolor to zazwyczaj ciemnobrązowy. Szyję pies ten ma długą, mocną, rozszerzającą się w kierunku klatki piersiowej, która z kolei charakteryzuje się dużą pojemnością. Jej szerokość jest większa niż głębokość. Posokowiec hanowerski ma długi i wygięty ogon osadzony dość wysoko. Kończyny z kolei są proste, a ich ustawienie względem tułowia jest prostopadłe.
Sierść u psów tej rasy zbudowana jest z włosa krótkiego, twardego, wręcz szorstkiego. Okrywa włosowa na tylnej krawędzi ud jest dłuższa i zdecydowanie grubsza. Natomiast futro znajdujące się na ogonie jest gęste, twarde, choć na jego spodniej stronie bywa ono dłuższe i grubsze. Akceptowana maść posokowca hanowerskiego to wszystkie odcienie czerwieni jeleniej oraz pręgowanie (wersja mocniejsza i delikatniejsza). Występowanie maski także jest dopuszczalne, ale białe znaczenia w okolicy przedpiersia już nie.
Dorosły pies osiąga wysokość w kłębie w granicach 50 – 55 cm, natomiast suka – od 48 do 53 cm. Z kolei masa ciała tych czworonogów oscyluje w okolicach 30 – 40 kg (samce) i 25-35 kg (samice).
Cena za szczenię posokowca hanowerskiego w Polsce to 1500 – 4500 zł, a jego miesięczny koszt utrzymania stanowi 200 – 300 zł.
POSOKOWIEC HANOWERSKI PIELĘGNACJA I ZDROWIE:
Ze względu na swoją krótką szatę zwierzęta te nie wymagają wyspecjalizowanych zabiegów pielęgnacyjnych. Ważnym jest, aby regularnie sprawdzać stan oklapniętych uszu tych psów, ponieważ mogą mieć one tendencje do wszelkich stanów zapalnych (zwłaszcza po ich zamoczeniu).
Posokowiec hanowerski to zwierzę zdrowe i odporne. Jednak pojawiają się u tej rasy choroby o podłożu genetycznym. Najczęściej spotykana jest dysplazja biodrowa, w związku z tym osobniki używane do hodowli powinny być sprawdzane w tej kwestii.
Czworonogi te mają doskonały apetyt i nie należą one do wybrednych psów. Mogą spożywać gotowe suche karmy dobrej jakości, jak również te przygotowywane samodzielnie (warto pamiętać o odpowiedniej zbilansowanej diecie). Osobniki polujące (pracujące) w trakcie polowań powinny spożywać bardziej energetyczne posiłki.
POSOKOWIEC HANOWERSKI CHARAKTER I USPOSOBIENIE:
Posokowiec hanowerski to pies zdecydowanie cięższy od posokowca bawarskiego. Jest również bardziej zrównoważony. Czworonóg ten charakteryzuje się dużą aktywnością, wytrzymałością, a także odpornością na zmienne warunki atmosferyczne.
Ma on łagodne usposobienie wobec ludzi oraz innych przedstawicieli tego gatunku. Mimo, że są to bezkonfliktowe zwierzęta, równocześnie wykazują one ogromną czujność. Wszystko to sprawia, że posokowiec hanowerski doskonale radzi sobie również w roli stróża.
Rasa ta najlepiej sprawdza się pracując na terenach nizinnych. Dzięki rewelacyjnej kondycji fizycznej oraz umiejętnością zarządzania gospodarowaniem siłami, psy te mogą pracować przez dużą liczbę godzin. Posokowiec hanowerski to idealny tropiciel – ma świetny węch oraz bardzo silny instynkt łowiecki, dzięki czemu potrafi wytrwale podążać za śladem.
Czworonogi te choć lubią pracować z człowiekiem, równocześnie tworząc z nim silną więź bywa uparty oraz samodzielny. W związku z tym nie jest to zwierzę dla każdego. Co więcej, jego zdolności łowieckie są na tyle silne, że nie sprawdzi się on w roli psa tylko do towarzystwa.
