Pies gończy hamiltona przez wiele lat był rasą, do której dostęp miała tylko szlachta. Współcześnie to najpopularniejsza szwedzka rasa myśliwska, ceniona nie tylko w kraju, z którego pochodzi, ale i na całym świecie.
Spis treści: ( kliknij aby przejść )
Pies gończy hamiltona – opis rasy
Pies gończy hamiltona to rasa pochodząca ze Szwecji (w ojczystym języku nazywa się Hamiltonstövare), gdzie znany był co najmniej od XVI wieku, jednak przez długi czas nie był rasą, w której posiadanie mógł wejść każdy. Wiązało się to ściśle z kontrolą i ograniczeniami dotyczącymi polowań – psa rasy ściśle związanej z tym właśnie zajęciem mogły mieć pod swoją opieką tylko osoby szlachetnie urodzone, a więc głównie dwór królewski i wyższe sfery społeczeństwa.
Jeśli chodzi o dokładniejsze pochodzenie genealogiczne psa gończego hamiltona, prawdopodobnie złożyły się na nie psy gończe, które hodowane były na terytorium południowych Niemiec i Szwajcarii, foxhoundy i harriery.
W 1789 zniesiony został zakaz polowań, jaki obowiązywał w stosunku do osób pochodzenia chłopskiego, a tym samym szerokie rzesze społeczeństwa zyskały jednocześnie dostęp do typowo myśliwskich ras, jak właśnie pies gończy hamiltona.
Pierwsza wystawa psów odbyła się w Szwecji w roku 1886. Był na niej obecny m.in. hrabia Adolf Patrick Hamilton – zapalony hodowca psów, który 3 lata po wspomnianej wystawie założył Szwedzki Klub Kynologiczny. Na wystawie można było podziwiać 189 przedstawicieli psów ras gończych, w tym należącą do hrabiego Hamiltona parę – sukę o imieniu Stella i psa o imieniu Pang. Konsekwentna, uporządkowana hodowla, w której byli pierwszymi rodzicami, dała początek rasie, którą początkowo określano po prostu mianem “szwedzkich psów gończych”. Nazwa pies gończy Hamiltona została ustalona w roku 1921 w celu uhonorowania pamięci człowieka, któremu Szwecja zawdzięczała tę konkretną rasę.
Pies gończy hamiltona – wygląd
Pies gończy hamiltona jest rasą średnich rozmiarów – dorosła suka osiąga wysokość w kłębie między 49 i 57 cm, a pies między 53 i 61 cm. Ich waga zarówno w przypadku suki, jak i psa, powinna mieścić się w przedziale od 23 do 27 kg. Budowa psów tej rasy jest harmonijna i proporcjonalna, a cała sylwetka jest wpisana w prostokąt i stwarza silne wrażenie.
Kufa jest długa, bardzo przypomina kształtem prostokąt i podobnie jak reszta ciała jest mocna. Mocna i długa jest także szyja psa gończego hamiltona. Nos jest prosty, ma duże nozdrza i jest zawsze czarny. Policzki są suche, wargi górne zaokrąglone i niezbyt wydatne. Oczy mają ciemnobrązowy kolor i zazwyczaj bije z nich stoicki spokój. Uszy są dosyć wysoko osadzone, a do tego podnoszą się dodatkowo do góry, kiedy pies koncentruje na czymś swoją uwagę. Są miękkie w dotyku i przylegają do policzków.
Włos psa gończego hamiltona dobrze przylega do jego tułowia, jest sztywny i niezbyt krótki. Szczególnie krótki i gładki powinien natomiast być na uszach, głowie i przedniej powierzchni kończyn. Z kolei z tyłu ud i od spodu ogona włos jest widocznie dłuższy, chociaż nie tworzą się w ten sposób frędzle.
Jeśli chodzi o umaszczenie, jest ono w trzech kolorach: płowym, czarnymi białym. Płowe są uszy, głowa i kończyny, jak również boczne części tułowia, szyi i ogona. Kolor płowy może w tym przypadku przybierać odcienie od głębokiego i nasyconego, wpadającego wręcz w czerwień i brąz aż po złocisty. Kolor biały znajduje się na pozostałych częściach szyi (górnej i od spodu), klatce piersiowej, końcu ogona i dolnej części kończyn oraz łapy. Także na górnej części kufy zauważyć można białą listwę. Czarne są natomiast boki tułowia, górna część ogona, grzbiet oraz szyja.
Pies gończy hamiltona – charakter
Pies gończy hamiltona przez lata szkolony był na psa myśliwskiego, czym najpierw zaskarbił sobie sympatię szlachty, a potem całego szwedzkiego społeczeństwa. Nie bez znaczenia był z pewnością w tym procesie również fakt, że jest to pies o ogromnym sercu. Łączy w sobie bardzo wiele cennych zalet – jest jednocześnie uczuciowy i łagodny, ale też pewny siebie i odważny. Mocno przywiązuje się w związku z tym do swoich opiekunów i całej rodziny, okazując im ochoczo swoje uczucia i oddanie.
Uwielbia spędzać z nimi czas i czuć ich akceptację oraz zainteresowanie, ale też nie zabiega o nie zbyt nachalnie i nie próbuje narzucać innym swojej obecności. Nie zmienia to faktu, że kiedy tylko w grę wchodzą jakiekolwiek zabawy, atrakcje czy wycieczki, pies gończy hamiltona jest pierwszy w kolejce – jest to rasa, która potrzebuje dużo ruchu i kontaktu ze światem.
Z drugiej strony jego spokojne i pokojowe usposobienie powoduje, że dużą dozą zaufania obdarza też zupełnie obcych ludzi. Jest to do pewnego stopnia korzystna cecha i w momencie, kiedy poznaje się go z nowymi osobami czy zabiera na spacer, sprawdza się doskonale, ponieważ nie wykazuje w stosunku do nich strachu czy też jakiejkolwiek agresji. Minusem są kontakty z osobami niepożądanymi przez opiekuna – jeśli poszukuje się psa, który przy okazji będzie pełnił funkcję stróżującą, pies gończy hamiltona nie będzie raczej dobrym wyborem.
Jak typowa rasa myśliwska pies gończy hamiltona wykazuje się jednocześnie dużą inteligencją i łatwością w przyswajaniu nowych informacji, komend itp., ale także niezależnością, która potrafi przerodzić się w upór. Jest to niestety nierozerwalnie związane ze sposobem, w jaki szkolone były rasy myśliwskie – ze względu na fakt, że konsekwentnie wymagano od nich umiejętności podejmowania samodzielnie decyzji, tak aby nawet w oddaleniu od myśliwego były w stanie upolować zwierzynę czy wykonać inne wyznaczone zadanie, trudno oczekiwać, że tego rodzaju przyzwyczajenia ulegną zmianie w przypadku konkretnego przedstawiciela rasy.
Pies gończy hamiltona – hodowla
Pies gończy hamiltona potrzebuje dosyć dużo ruchu i aktywności fizycznej, więc nie zawsze osoba przebywająca w mieszkaniu w mieście będzie w stanie sprostać tym oczekiwaniom i zapewnić psu odpowiednie warunki. Z drugiej strony samo przebywanie w domu z ogrodem czy dużym podwórkiem również nie będzie wystarczające – pies potrzebuje mieć codzienny kontakt ze światem zewnętrznym. Jest to potrzebne nie tylko do jego dobrego samopoczucia, ale także zapewnienia prawidłowego przebiegu procesu socjalizacji – poznawanie nowych miejsc, zapachów i innych bodźców pozwala psu się do nich przyzwyczaić i nie reagować na nie nerwami czy agresją w przyszłości.
W przypadku psa gończego hamiltona wychodzenie na spacery pełni szczególnie istotną rolę – jest to rasa, która potrzebuje dużo ruchu i najlepiej czuje się właśnie na świeżym powietrzu. Ze względu na wrodzoną bystrość i chęć do nauki oraz współpracy z człowiekiem chętnie angażują się w rozmaite treningi czy psie sporty, przy czym bez wątpienia ich ulubionym zajęciem będzie zazwyczaj tropienie. Przy próbach nauki np. posłuszeństwa warto, aby opiekun uzbroił się w cierpliwość – pies gończy hamiltona często będzie mieć własne zdanie i nie zawsze będzie gotów w 100% realizować plan człowieka. W takiej sytuacji bardzo pomocne okażą się na pewno smaczki, ponieważ psy te bardzo często są łasuchami.
Inną istotną kwestią, którą należy wziąć pod uwagę, jest tendencja do ucieczek – zapobiec im może odpowiednie zabezpieczenie domu, a także spuszczanie psa ze smyczy tylko na terenie, co do którego ma się pewność, że jest ogrodzony. Inaczej pies gończy hamiltona może zobaczyć w oddali szybko przemieszczający się obiekt i ruszyć za nim w pogoń.
Pies gończy hamiltona – cena
Cena szczeniaka psa gończego hamiltona z certyfikowanej i legalnie działającej hodowli to około 3000 – 3500 złotych. Ogłoszenia sprzedaży psa tej rasy po znacząco niższej cenie powinny od razu wzbudzić podejrzenie potencjalnego opiekuna – prawdopodobnie zamieszczone są przez żerujące na cierpieniu zwierząt pseudohodowle.
