Papillon to bardziej rozpoznawalna odmiana spaniela kontynentalnego – w przeciwieństwie do drugiej odmiany, phalène, papillon ma wyraźnie postawione do góry uszy, pokryte ogromną ilością długich włosów. Czyni to jego wygląd bardzo charakterystycznym – trudno przejść obok tego małego czworonoga obojętnie.
Papillon – opis rasy
Przyjmuje się, że spaniel kontynentalny pochodzi z Francji lub Belgii – jego oryginalna nazwa to “Epagneul nain continental a Oreilles Droites”. Istnieją dwie odmiany tej rasy – różnią się one między sobą uszami (niektóre organizacje kynologiczne traktują je jako odrębne rasy, ale przyjmujemy tutaj założenia Międzynarodowej Federacji Kynologicznej). Papillon jest odmianą spaniela kontynentalnego z uszami stojącymi, a spaniel kontynentalny z uszami wiszącymi nazywany jest phalène.
Papillon łączy w sobie cechy spaniela i szpica i klasyfikowany jest jako pies ozdobny i do towarzystwa. Nazwa wywodzi się prawdopodobnie od francuskiego słowa papillon, które oznacza motyla. Jedno spojrzenie na charakterystyczne uszy tego psiaka pozwala zrozumieć, skąd wzięło się takie skojarzenie.
Jeśli chodzi o jego historię, prawdopodobnie jest jedną z najstarszych ras Starego Kontynentu, której początki sięgają minimalnie XVI wieku, kiedy to pojawiły się na jej temat pierwsze wzmianki pisemne, a zatem niepodważalne dowody na jej istnienie. Podobnie jak nie ma zgody co do konkretnego kraju pochodzenia papillona, nie ma pewności jakie rasy mogły być jego przodkami – jedni stawiają tutaj na sprowadzonego z Azji do Hiszpanii spaniela karłowatego, inni łączą go po prostu bezpośrednio od spaniela phalène, przy czym zatrzymują się wtedy siłą rzeczy w swoich poszukiwaniach na XIX wieku.
Jak wiele psów ozdobnych papillon cieszył się ogromną popularnością na salonach i w domach europejskich arystokratów. Był nie tylko uroczym towarzyszem, ale też psem, którym ze względu na małe rozmiary cieszyć się mogły damy dworu, nie martwiąc o zmęczenie spowodowane np. noszeniem go na rękach.
Psy przypominające papillona pojawiały się często na obrazach malarzy flamandzkich, ale prawdziwą sławę zyskał we Francji, gdzie stał się ulubieńcem na dworze królewskim – wśród jego opiekunek znalazły się takie osobistości jak Maria Medycejska czy Maria Antonina. Niestety jak w przypadku wielu psów (np. biszona hawańskiego), historia mocno zagroziła istnieniu rasy, tym razem w toku rewolucji francuskiej, odrzucającej wszystkie symbole opresyjnej władzy.
Papillon przetrwał jednak te zawirowania. Na początku lat dwudziestych XX wieku zagościł na londyńskiej wystawie psów, a w 1969 roku został formalnie oddzielony od swojego krewniaka phalène.
Papillon – wygląd
Papillon to pies mały (jeden z najmniejszych), ale nie powinno to nikogo zmylić – jest to jednocześnie zwierzak mocny i wytrzymały. Osiąga wysokość w kłębie około 28 cm i wagę od 1,5 do nawet 5 kg, przy czym rozróżnia się tu dwie kategorie: pierwsza to mniej niż 2,5 kg zarówno dla psów, jak i suk, a druga obejmuje przedział od 2,5 do 4,5 kg dla papillona psa i od 2,5 do 5 kg dla suki.
Jest harmonijnie zbudowany i pełen niewymuszonego wdzięku – jego ruchy są płynne i bardzo eleganckie. Ma mały, czarny, lekko spłaszczony u góry nos, krótszą niż czaszka kufę i dość duże, raczej nisko osadzone, szeroko otwarte ciemne oczy o migdałowatym kształcie.
Najbardziej charakterystyczne są jego wysoko osadzone na głowie i wyraźnie postawione do góry uszy – jest to cecha, która odróżnia go od drugiej odmiany spaniela kontynentalnego, czyli phalène. Małżowina uszna jest skierowana do boku i szeroko rozwarta, w środku są faliste, delikatne włosy, które potrafią sięgać nawet poniżej linii ucha. Linia będąca krawędzią wewnętrzną ucha odchodzi od linii czubka głowy pod kątem około 45 stopni. Nie jest to więc ucho postawione w linii prostej do góry, jak np. u szpiców. Na zewnątrz ucha są liczne, długie frędzle. Uszy wydają się więc ogólnie być duże i włochate. Również na dość długim ogonie znajdują się liczne, długie frędzle, tworzące piękne pióro.
Sierść papillona jest ogólnie dosyć długa (w zależności od miejsca na ciele może osiągać od 7,5 do nawet 15 cm), bardzo gęsta i falista. Jest lśniąca i wydaje się mieć jedwabisty połysk, ale w dotyku jest o dziwo nieco twarda, chociaż sam włos jest raczej delikatny. Układa się płasko na ciele – może się jedynie wydawać uniesiony ze względu na swoją falistość. Na szyi włos jest dłuższy i tworzy piękną kryzę, sięgającą klatki piersiowej.
Jeśli chodzi o umaszczenie, najbardziej kluczowy jest kolor biały jako podstawa i tło, zwłaszcza na tułowiu i kończynach, gdzie musi przeważać. Charakterystyczna jest też biała linia biegnąca przez środek głowy. Poza tą podstawą dopuszczalne są w zasadzie wszelkie kolory w formie plam, chociaż do najpopularniejszych należą rudy i czarny.
Papillon – charakter
Papillon, jak przystało na psa o arystokratycznej przeszłości, zachowuje się dumnie i z godnością. Jest uczuciowy i chętnie pokazuje swoje przywiązanie opiekunowi, potrafi też być bardzo wrażliwy.
Garnie się do kontaktu z człowiekiem – jak typowy salonowiec jest bardzo towarzyski i lubi być w centrum zainteresowania. Kocha też wszelkie pieszczoty – przebywanie blisko ludzi, przytulanie czy po prostu wspólne spędzanie czasu na kanapie (to arystokrata, więc miękkie poduszki są dla niego najlepszym miejscem wypoczynku). Bardzo źle radzi sobie też w związku z tym z jakąkolwiek izolacją czy samotnością.
Pies papillon to rasa łagodna – nie ma w sobie krztyny agresji i nawet jeśli coś mu się nie spodoba, raczej będzie trzymał nerwy na wodzy i ewentualnie spojrzy tylko na kogoś z wyższością i niesmakiem.
Jest pełen życia, zwinny i energiczny, a przy tym bardzo ciekawy świata i żywo oraz chętnie angażujący się w różne napotkane sytuacje, a do tego bardzo inteligentny.
Papillon – hodowla
Papillon dobrze dostosowuje się do różnych warunków, a ze względu na jego niewielkie rozmiary nawet mała, miejska kawalerka będzie dla niego odpowiednią przestrzenią do życia.
Bardzo chętnie bawi się z dziećmi, jednak ze względu na jego rozmiary zabawa powinna być kontrolowana, aby pociechy przypadkiem nie zrobiły mu krzywdy. Ze względu na swój ugodowy charakter nie będzie też miał problemu z odnalezieniem się w domu, w którym nie będzie jedynakiem.
Papillon jest bystry i skory do nauki, lubi też spacery, na których potrafi mimo niewielkich rozmiarów trzymać całkiem dobre tempo. Nie przeszkadzają mu też trudne warunki atmosferyczne – jest odporny i wytrzymały, a wielu przedstawicieli tej rasy traktuje śnieżne zaspy jako doskonałe pole do zabaw i harców.
Jest czujny, więc gdyby nie mało odstraszające rozmiary mógłby się dobrze sprawdzać w roli stróża. Jeśli natomiast opiekunowi wystarczy fakt, że zwierzak zaalarmuje go głośnym szczekaniem w momencie, kiedy zacznie się dziać coś podejrzanego, z pewnością może tutaj na niego liczyć.
Pielęgnacja papillona nie jest skomplikowana – wystarczy czesanie raz lub dwa razy w tygodniu i systematyczne czyszczenie i sprawdzanie stanu uszu, aby w porę zapobiegać ewentualnemu rozwinięciu się stanu zapalnego. Jest to też rasa długowieczna, dożywająca około 16 lat.
Papillon – cena
Cena szczeniaka spaniela kontynentalnego odmiany papillon to koszt rzędu 2000 – 3500 zł.
