Klasyfikacja FCI grupa I, sekcja 1, nr wzorca 16.
Pies należący do tej rasy to zwierzę nie tylko duże z wyglądu, ma on również ogromne serce dla ludzi go otaczających. Uwielbia kontakt z człowiekiem, jest doskonałym przyjacielem dzieci. Ten kudłaty olbrzym kocha świat, a jego radosne usposobienie złapie każdego za serce.
RYS HISTORYCZNY RASY:
Powstawanie psów rasy owczarek angielski nie jest jeszcze dokładnie poznane. Fachowcy twierdzą, że kształtowanie ich rozpoczęło się z początkiem XIX w. na obszarze południowo-zachodniej Anglii. Istnieje teoria, że w ich historii mogła mieć udział rasa o nazwie bearded collie. Z kolei są osoby uważające, że korzenie bobtail’a pochodzą od kudłatych owczarków rosyjskich. Natomiast ich budowa ciała mówi, że w ich żyłach płynie domieszka krwi psów z grupy molosów.
Badając historię rasy owczarek staroangielski można trafić na zapiski mówiące o psach poganiaczy, które parały się zaganianiem bydła i owiec głównie na zwierzęcy targ. Osobniki pracujące nie były obciążone podatkiem, w związku z tym właściciele, aby odróżnić je od pozostałych czworonogów, obcinali im ogony. Dlatego też dostały one przydomek bobtail, co w języku angielskim oznacza po prostu „krótki ogon”.
Ten pierwszy opis rasy pochodzi z „Foure Of Husbanderie” autorstwa Conrada Heresbacha z roku 1586 mówi on, że: „Owczarek nie może być tak zwrotny i szybki jak chart, lecz również nie tak gruby i ciężki jak pies domowy. Musi być jednak silny, aby mógł ścigać i pokonać wroga, przegonić wilka i inne dzikie zwierzęta, dogonić złodzieja i odebrać mu łup. Dlatego też tułów powinien być raczej długi niż krótki i ciężki. Głowa musi być duża i proporcjonalna, dobrze umięśniona, uszy duże i obwisłe, kończyny długie, przednie krótsze niż tylne, ale proste i mocne. Łapy szerokie, pazury twarde, kręgosłup nie wystający ani nie skrzywiony, żebra okrągłe i klatka piersiowa dobrze zamknięta. Barki szeroko rozstawione, lędźwie grube i szerokie.”
W 1771 roku na obrazie Gainsbourgha pojawił się pies wyglądem przypominający czworonogi rasy owczarek staroangielski. Jednakże dopiero artysta Sidney Cooper uwiecznił na swym malunku w 1838 roku, bobtail’a w formie identycznej do obecnie występującej. Rok 1873 stał się przełomowy dla tych zwierząt, ponieważ pierwszy raz pojawił się on na wystawie kynologicznej. Natomiast pierwszy klub hodowców rasy, a tym samym wzorzec – powstał w roku 1888. Te pierwotne standardy rasy obowiązują w niezmienionej formie do dziś.
Rasa ta pracowała na Angielskich i Szkockich pastwiskach przez lata. W pewnym momencie w tych okolicach zlikwidowano stada wilków co spowodowało wyraźny spadek zainteresowania bobtail’ami. W związku z taką sytuacją miłośnicy rasy wzięli sprawy w swoje ręce i zajęli się ich ochroną. W ten sposób z psów pracujących owczarki staroangielskie zamieniły się w zwierzęta do towarzystwa. Dlatego hodowlą bobtail’ów w pewnym momencie zajęły się osoby wysoko postawione w hierarchii społecznej. Co ciekawe, dość często nazwiska hodowców zaczynały się od arystokratycznych przedrostków. Psi urok oraz niezwykle łagodne i miłe usposobienie sprawiły, że popularność owczarków staroangielskich zdecydowanie wzrosła. Amerykanów ujęły swoją troską w stosunku do dzieci, ale francuzi pokochali je dopiero w roku 1973. Z kolei w Polsce bobtail pojawił się dwa lata później (1975).
OWCZAREK STAROANGIELSKI WYGLĄD:
Bobtail to zwierzę o kwadratowej budowie ciała. Ten pies ma charakterystyczną gruszkowatą sylwetkę z łagodnie unoszącą się linią górną. Co więcej jego sposób poruszania zapada w pamięć każdego, ponieważ porusza się on kłusem lub toczącym stępem. Ma bardzo rozpoznawalny niski szczek. Głowa owczarka staroangielskiego jest proporcjonalna do jego tułowia, z pojemną czaszką o dobrze wysklepionych oczodołach. Kufa jest mocna, a jej długość wynosi połowę długości głowy tego psa. Szyja jego jest mocna, o łukowatym wygięciu, dość długa. Natomiast tułów bobtail ma krótki i stosunkowy zbity. Nos jest duży i zabarwiony na czarno, z kolei oczy – ciemne albo porcelanowe, o stosunkowo szerokim rozstawie. Jasny kolor oczu jest nieakceptowalny przez hodowców. Natomiast małe uszy pies ten nosi płasko przy głowie. Owczarek staroangielski ma głęboką i pojemna klatkę piersiową z dobrze wysklepionymi żebrami. U tej rasy ogon występuje w formie szczątkowej, a niegdyś jego długa postać była przycinana. Proste kończyny zbudowane są z masywnych kości i doskonałych mięśni.
Bobtail ma sierść zbudowaną z włosów szorstkich oraz z obfitego podszerstka. W ten sposób tworzy ona bardzo gęstą nieprzemakalną warstwę. Bogata okrywa włosowa występuje w okolicy głowy, kończyn przednich oraz na zadzie psa. Dopuszczalne umaszczenie tej rasy to wszystkie odcienie szarego – z łupkowatym i błękitnym włącznie. Tułów i zad ubarwione są jednolicie, natomiast kończyny – są białe lub w odcieniu zasadniczym. Łaciaty tułów u tej rasy nie jest akceptowany, tak jak jakikolwiek odcień brązu.
Dorosły samiec owczarka staroangielskiego wysoki jest na nie mniej niż 61 cm w kłębie. Natomiast suki są niższe o ok. 5 cm. Harmonijna budowa ciała bobtail’a jest zdecydowanie ważniejsza niż ich wysokość. Z kolei waga u psów tej rasy waha się w granicach 30-36 kg.
Czworonogi tej rasy dożywają średnio 10-11 lat.
Cena szczenięcia owczarka staroangielskiego w Polsce wynosi 3500-4000 zł, a miesięczne koszty utrzymania – 300 do 400 zł.
OWCZAREK STAROANGIELSKI PIELĘGNACJA I ZDROWIE:
Osobniki wystawowe zdecydowanie potrzebują większej uwagi w kwestii pielęgnacji swej okrywy włosowej. Często bywa ona bardzo pracochłonna i kosztowna. Co więcej, aby sierść owczarka staroangielskiego była w doskonałej kondycji należy wyczesywać go minimum sześć godzin tygodniowo (optymalny czas szczotkowania to pół godziny dziennie). Futro bobtail ma bardzo podatne na działanie wilgoci. Pod jej wpływem bardzo łatwo ulega filcowaniu, stąd poleca się, aby pies ten unikał kontaktu z wodą. Należy pamiętać, że zwierzęta należące do tej rasy są duże, dlatego kosmetyka ich jest kosztowna. Osobniki nie wystawowe warto regularnie strzyc na krótko.
Obfita okrywa włosowa owczarka staroangielskiego sprawia, że nie jest on odporny na wysokie temperatury. Dlatego w gorące dni należy unikać długiego spacerowania z tym czworonogiem. Mimo tego, są to zwierzęta o dobrym zdrowiu, choć ich wymiary sprawiają, że jako duża rasa, bobtail może cierpieć z powodu dysplazji stawów biodrowych lub chorób oczu o podłożu genetycznym (tj. zaćma lub PRA).
Owczarek staroangielski nie wymaga specjalnych posiłków. Może on jeść gotową karmę lub tą ręcznie przygotowaną.
OWCZAREK STAROANGIELSKI CHARAKTER:
Psy należące do tej rasy wyróżniają się niezwykle pogodną naturą. Często opisywany jest mianem wesołego oraz radosnego. Ma on bardzo pozytywne nastawienie do świata i ludzi. Bobtail to zwierzę o niebywałej łagodności, co czyni go znakomitym towarzyszem dzieci. Niektórzy określają te czworonogi jako „psie nianie”. Dla owczarka staroangielskiego nie ma nic ważniejszego po za towarzystwem i kontaktem z człowiekiem. Zwłaszcza z ludźmi należącymi do jego stada. W związku z tym nie można zostawiać go samemu sobie.
Czworonogi te wywodzą się od psów pasterskich, dlatego charakteryzują się bystrym umysłem. Niestety część właścicieli zapomina o ich inteligencji i nie daje im się wykazać na tym polu. Na szczęście dla tych zwierząt mają one odpowiednie umiejętności przystosowywania się do spokojniejszego życia.
Ten czworonóg uwielbia się bawić i wykonywać polecone mu zadania przez jego opiekuna. Owczarki staroangielskie dojrzewają stosunkowo późno, bo mogą dopiero ok. trzeciego roku życia, więc przez dłuższy czas zachowują się jak szczenięta.
Zwierzę to doskonale poradzi sobie w roli stróża rodziny i domu. To silny pies użytkowy, pełen energii. Szybko się uczy, jednak socjalizację jego należy przeprowadzić stosunkowo wcześnie i w odpowiedni sposób.
Owczarek staroangielski potrzebuje mimo swej wewnętrznej energii, umiarkowaną ilość ruchu. Jednakże obowiązkowe są dwa spacery dziennie, z możliwością swobodnego pobiegania. Nie ma zapędów do włóczęgostwa, jak również nie wykazuje on zachowań agresywnych w stosunku do innych osobników swego gatunku.
Bobtail to pies idealny dla osób z niewielkim doświadczeniem. Ich łagodne usposobienie oraz podatność na układanie przez człowieka powoduje, że poradzi sobie z nim praktycznie każdy.
