Klasyfikacja FCI grupa I, sekcja 1, nr wzorca 141.
Ten kudłaty niewielkich rozmiarów pies, to doskonały sportowiec. Czujny, energiczny, z doskonałą pamięcią bywa wyzwaniem dla wielu miłośników czworonogów.
Spis treści: ( kliknij aby przejść )
RYS HISTORYCZNY RASY:
Znawcy ras twierdzą, że owczarek pirenejski to najstarszy pies pochodzenia francuskiego. Te małe czworonogi od stuleci pracowały przy zaganianiu owiec na obszarze jednego z największych łańcuchów górskich należących do Europy – Pirenejach.
Pochodzenie psów tej rasy nie jest do końca całkowicie znane. Wielu fachowców mówi, że przodkami owczarka pirenejskiego są azjatyckie teriery tybetańskie. Pewnym jest to, że psy pochodzące z Azji, które dotarły na obszary europejskie wymieszały się z osobnikami w typie szpicowatym, tym samym tworząc lokalne rasy, doskonale przystosowane do miejscowych warunków.
Problematyka związana z poznaniem dokładnego pochodzenia owczarka pirenejskiego związana jest z występowaniem dwóch odmian okrywy włosowej u tych psów. Obecnie Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) uznaje te dwie wersje tych czworonogów za osobne rasy.
Dopiero pod koniec XIX w. zwierzęta te zaczęły się cieszyć popularnością wśród hodowców. W 1893 roku Jean Pierre Megnin wygłosił na ich temat referat podczas konferencji poświęconej owczarkom. W trakcie trwania I wojny światowej armia francuska wykazała spore zainteresowanie zwierzętami należącymi do rasy owczarek pirenejski. Do tego stopnia, że w 1916 roku zaczęły odgrywać rolę psów łącznikowych i tych poszukujących rannych żołnierzy.
Po wielu zawirowaniach dopiero rok 1929 przyniósł rasie uznanie Francuskiego Związku Kynologicznego.
Obecnie owczarek pirenejski powoli zyskuje sławę po za granicami Francji, zwłaszcza wśród miłośników psich sportów.
W Polsce można spotkać zaledwie niewiele ponad 20 osobników tej rasy.
OWCZAREK PIRENEJSKI WYGLĄD:
Pies tej rasy to zwierzę o niewielkich rozmiarów. Jego sylwetka wpisuje się w kształt prostokąta, a głowa – w trójkąta. Owczarek pirenejski ma czaszkę prawie całkowicie płaską, zaokrągloną po bokach, niewielkich rozmiarów. Trójkątne uszy, są ostro zakończone, złamane (lub tylko częściowo), cienkie. Czworonogi te mają nos koloru czarnego, o prostym grzbiecie, a oczy ciemnobrązowe, o lekko migdałowatym kształcie z czarnymi powiekami. Klatka piersiowa owczarka pirenejskiego sięga jego łokcia i jest średnio rozbudowana, z ożebrowaniem lekko zaokrąglonym. Kończyny są proste, z wyraźnie zarysowanymi ścięgnami. Ogon pies ten ma niezbyt długi, osadzony stosunkowo nisko, a koniec jego tworzy swojego rodzaju haczyk.
Okrywa włosowa owczarka pirenejskiego zbudowana jest zazwyczaj z włosów długich lub półdługich. Osobniki krótkowłose są mniej popularne. Sierść jest gęsta, prosta, ale może pojawiać się jej lekkie pofalowanie. Na zadzie psa i jego udach występuje ona w wersji obfitszej, delikatnie wełnistej. Struktura włosa u tej rasy przypomina coś pomiędzy sierścią kozią, a owczą wełną. U niektórych osobników włos okrywowy tworzy na zadzie tzw. „candenettes” – twarde, zbite sznury lub wstążki, albo wielkie płaty nazywane „matelotes”. Candenettes mogą pojawiać się w obrębie klatki piersiowej i łokci. Z kolei kufa owczarka pirenejskiego nie jest pokryta gęstym futrem, wręcz przeciwnie jest ono tam zdecydowanie krótsze w porównaniu do reszty jego ciała. Dopuszczalna maść to płowa jasna lub ciemna (np. z czarnym nalotem), szara jasna lub ciemna, niebieska z ciemnymi plamami (arlekin, łupkowa), może być również ona pręgowana i czarna. Preferowane są odmiany jednolicie ubarwione, jednakże białe znaczenia na głowie, klatce piersiowej i kończynach są akceptowane.
Dorosły samiec owczarka pirenejskiego mierzy średnio 42 do 48 cm w kłębie, z kolei suki – od 40 do 46 cm. Waga jaką osiąga ta rasa to 7-15 kg.
Długość życia tych zwierząt zazwyczaj wynosi 15 lat.
Cena za szczenię oscyluje w granicach 600-800 euro, a miesięczne kosztu utrzymania osobnika tej rasy to 100-150 zł.
OWCZAREK PIRENEJSKI PIELĘGNACJA I ZDROWIE:
Mogło by się zdawać, że owczarek pirenejski ze względu na budowę swej sierści jest zwierzęciem o dużych wymaganiach pielęgnacyjnych. Jednakże wbrew pozorom kosmetyka futra u tych psów nie jest kłopotliwym zadaniem dla właściciela. Należy jedynie wyczesywać czworonoga raz na 10 dni, a ubrudzenia typu błoto jest w stanie wykruszyć się samo po jego wyschnięciu.
Jako że owczarek pirenejski należy do grupy psów pasterski jest on bardzo zdrowym i wytrzymałym zwierzęciem, który potrafi zachować sprawność i żywotność w nawet bardzo zaawansowanym wieku.
Czworonogi te nie maja specjalnych wymogów odnośnie posiłków przez nie spożywanych. Mogą jeść zarówno gotową karmę jak i tą przygotowaną własnoręcznie przez opiekuna w zaciszu domowym.
OWCZAREK PIRENEJSKI CHARAKTER:
Psy tej rasy należą do bardzo temperamentnych zwierząt, o wysokiej inteligencji i z ogromnym zapałem do pracy. Mają doskonałe predyspozycje do nauki. Uczą się one nowych zadań z łatwością i stosunkowo szybko. Rewelacyjnie nadają się do psich sportów, a na terenach Francji wciąż są wykorzystywane do pracy z owcami.
Ze względu na znakomitą pamięć, owczarek pirenejski zapamiętuje w lot nie tylko dobre sytuacje, ale równie te złe. Nie wybacza on błędów i ostrego traktowania przez właściciela, dlatego szkolenie i socjalizacja tego czworonoga powinna być przeprowadza w sposób wyjątkowo staranny.
Owczarki pirenejskie dość późno dojrzewają i ten fakt wraz z ich ogromną energią wewnętrzną powodują, że mogą być one kłopotliwymi zwierzętami. Młode osobniki nie są wstanie bezczynie spędzać czasu wolnego, gryzą wszystko w zasięgu ich zębów oraz szczekają na każdy usłyszany dźwięk. Na szczęście, z wiekiem czworonogi te powoli uspakaja się, choć ich wzmożona czujność na zawsze z nimi pozostaje.
Owczarek pirenejski nie jest psem polecanym do domu z małymi dziećmi. Nie posiadają dużych pokładów cierpliwości w stosunku do dzieci, dlatego wszelkie kontakty ich powinny odbywać się pod ścisłym nadzorem osób dorosłych.
Brak dobrze przeprowadzonej socjalizacji może spowodować, że zwierzę to stanie się lękliwe i agresywne ze strachu. Jak większość psów pasterskich, owczarek pirenejski jest nieufny w stosunku do osób obcych. Z kolei zwierzęta domowe potrafi zaakceptować, lecz osobników należących do jego gatunków – niekoniecznie.
Owczarki pirenejskie potrzebują opiekuna aktywnego fizycznie, który może zapewnić im dużo czasu na szkolenie i socjalizację. Najlepiej, aby przyszły opiekun posiadał doświadczenie w układaniu czworonogów w pozytywny sposób.
