Klasyfikacja FCI grupa I, sekcja 1, nr wzorca 87.
Kudłaty owczarek kataloński to pies pasterski o dużej odwadze, mocno kochający swoje ludzkie stado, nieufny w stosunku do obcych osób. Ten czworonóg potrzebuje stałego kontaktu ze swymi bliskimi.
Spis treści: ( kliknij aby przejść )
RYS HISTORYCZNY RASY:
Przeszłość owczarka katalońskiego nie jest całkowicie jasna. Istnieje teoria, że psy tej rasy pochodzą od teriera tybetańskiego. Sposobu w jaki spopularyzowały nasz kontynent nie można do tej pory dokładnie ustalić.
Basen Morza Śródziemnego prawdopodobnie był pierwszym obszarem, na który trafiły te psy. To umożliwiło im dalsze rozprzestrzenianie się po cesarstwie rzymskim, gdzie mogły swobodnie się łączyć i mieszać z miejscowymi psami.
Wpływ okolicznego klimatu, ukształtowania terenu oraz potrzeb społeczeństwa wywołały ewolucję czworonogów zamieszkujących lokalne okolice. Spowodowało to powstanie kilku bardzo podobnych do siebie ras: owczarka portugalskiego (Căo de Serra de Aires) w Portugalii, owczarka pirenejskiego we Francji i owczarka katalońskiego w Hiszpanii.
Miłośnicy tej rasy twierdzą, że psy te swój początek mają we wschodniej części Pirenejów i dopiero stąd rozeszły się na całą Katalonię. Co ciekawe, obecnie wciąż można na tym obszarze spotkać osobniki pierwotne, nie posiadające rodowodu, które ciągle pracują jako psy pasterskie. Znane są one nawet na nadmorskich pastwiskach Costa Brava.
Owczarek hiszpański służył jako zwierzę łącznikowe i stróżujące podczas wojny domowej panującej w Hiszpani w latach 1936-1939. Natomiast w 1915 roku pierwszy pies tej rasy został wpisany do księgi rodowodowej i choć nie powstał jego wzorzec, osobniki reprezentujące te czworonogi uczestniczyły i zdobywały nagrody w wystawach organizowanych w Hiszpanii.
Pierwszy wzorzec owczarka katalońskiego powstał dopiero w 1924 roku. Do jego stworzenia posłużyły pies imieniem Tac wraz z suką – Iris. FCI zaakceptował te standardy w roku 1929, a do jednego z nich należało kopiowanie i przycinanie ogona. Należy jednak pamiętać, że osobniki wystawowe nie powinny mieć wykonywanych tego typu zabiegów. Istnieje pogląd, że owczarki hiszpańskie występowały w dwóch odmianach długowłosej, jak i gładkowłosej. Tak samo jak u ich bliskiego kuzyna – owczarka pirenejskiego. Wydaje się jednak, że gładki owczarek kataloński naturalnie wyginął, a nawet jeżeli do tej pory żyje, to nie posiada on zbyt wielu sympatyków.
Największą popularność psy tej rasy osiągnęły na terenach Finlandii, Niemiec i Szwecji. W Polsce pierwszym osobnikiem sprowadzonym w 2005 roku była kudłata suczka.
OWCZAREK KATALOŃSKI WYGLĄD:
Są to nieduże psy, ich ciało wpisuje się w kształt prostokąta, co oznacza, że są dłuższe niż wyższe.
Owczarek hiszpański ma głowę mocną, szeroką, nie za ciężką, idealnie proporcjonalną do całej ich sylwetki. Czaszka u psów tej rasy jest lekko wydłużona, z lekko wysklepioną mózgoczaszką i krótką, prostą kufą. Owczarek kataloński ma uszy osadzone wysoko na swej głowie, o trójkątnym kształcie, luźno zwisające blisko jego głowy. Nos ma prosty, symetryczny, zabarwiony na czarno, a oczy ciemnobursztynowe z czarnymi powiekami. Szyja tych zwierząt jest muskularnie zbudowana, ruchliwa, dość krótka. Z kolei ich klatka piersiowa jest szeroka, dobrze rozwinięta i wyróżnia się ona lekkim wysklepieniem. Ogon owczarka jest nisko osadzony, który w stanie spoczynku luźno zwisa, a koniec się zawija. Czworonóg ten ma kończyny mocne, ustawione równolegle, o doskonałym umięśnieniu. Jego gruba skóra dobrze przylega do całego ciała.
Okrywa włosowa owczarka katalońskiego zbudowana jest z włosów długich, prostych ewentualnie lekko falowanych i z obfitego podszerstka. Sierść u psów tej rasy tworzą na ich pyskach brodę, wąsy, brwi oraz tupecik. Mocno owłosiony jest również ich ogon i kończyny. Odcień futra w jakim występują owczarki hiszpańskie nie jest całkowicie jednolity. Dopuszczalna maść to mieszanina kolorów takich jak płowy, czerwony, szary, czarny i biały. Nie akceptowane są osobniki o białych lub czarnych łatach. Jedynie tolerowana jest biała gwiazdka występująca na piersi psa oraz biel na jego palcach (należy pamiętać, że pazury muszą być w tej sytuacji czarne).
Dorosły samiec owczarka hiszpańskiego mierzy 47 do 55 cm w kłębie, natomiast suki są mniejsze o ok. 2 cm. Waga ich oscyluje w granicach 16-18 kg.
Przeciętny dorosły osobnik tej rasy dożywa ok. 12-14 lat.
OWCZAREK HISZPAŃSKI PIELĘGNACJA I ZDROWIE:
Mimo obfitego owłosienia i grubego podszerstka są to psy nie sprawiające większych problemów pielęgnacyjnych. Jedynym zabiegiem jakim należy poddawać te zwierzęta to szczotkowanie ich futra raz na kilka dni. Struktura włosa okrywowego sprawia, że nie filcuje się on po kąpieli.
Owczarek kataloński to pies pasterski, a te z natury są bardzo odporne i cieszą się mocnym zdrowiem. Zaledwie jedyną dolegliwością, z którą może się on zmagać to dysplazja biodrowa.
Czworonóg ten nie ma specjalnych wymagań żywieniowych. Można podawać mu dobrej jakości karmy, jak również własnoręcznie przyrządzane posiłki.
OWCZAREK KATALOŃSKI CHARAKTER:
Owczarek hiszpański to typowy pies pasterski w związku z tym wobec obcych mu osób jest nieufny. Nie posiada on wewnętrznej potrzeby w kontaktach z nieznajomymi, ale dobrze przeprowadzona socjalizacja pomaga tym psom znosić ich głaskanie.
Są to czworonogi nieustraszone, nie ukazują one lęku i odznaczają się dużą czujnością, więc doskonale radzą sobie jako stróż domu oraz całego dobytku. Owczarek kataloński to wierne zwierzę, ale nie jest on w stanie całkowicie podporządkować się swojemu właścicielowi.
Pies ten lubi ruch, dlatego wspaniale czuje się podczas wykonywania prac. Jednakże potrafi on doskonale dostosować się do życia z mniejszą dawką aktywności fizycznej. Jeżeli owczarek hiszpański zostanie dłużej sam w domu, nie będzie to dla niego problemem, o ile później pójdzie na dłuższy spacer. Lubi spędzać czas na zabawie ze swoim opiekunem, jednakże sam kontakt z rodziną jest dla niego najważniejszy. Dlatego nie nadaje się on, aby żyć w kojcu, z dala od swego stada.
Owczarek kataloński to zwierzę inteligentne, szybko uczące się i lubiące zdobywać nowe umiejętności. Należy pamiętać, że samo szkolenie nie powinno być oparte na przymusie.
To doskonały pies dla osób średnio zaangażowanych w sport i co więcej nie muszą one mieć większego doświadczenia oraz umiejętności u szkoleniu zwierząt.