Klasyfikacja FCI grupa III, sekcja 1, nr wzorca 78.
Terier walijski to bystry pies, chętny do pracy. Pełen temperamentu i choć lubi on pracę z człowiekiem bywa uparty, a w pewnych kwestiach wykazuje dużą niezależność. Czworonóg ten obdarzony jest silnym instynktem łowieckim.
Spis treści: ( kliknij aby przejść )
RYS HISTORYCZNY RASY:
To jedna z najstarszych ras brytyjskich terierów. Głównym celem hodowli walijczyka były polowania na lisy, borsuki, wydry i zające. Tępienie gryzoni również było zadaniem tego psa. Terier ten to potomek czarnego podpalanego teriera szorstkowłosego oraz teriera staroangielskiego (ras obecnie nie występujących już na świecie) zamieszkujących tereny Anglii i Walii w XIII wieku. W XVIII wieku hodowcy doszli do wniosku, że te dwa typy psów są na tyle do siebie podobne, iż powinny być traktowane jako jedna rasa. Dlatego też wraz z początkiem XIX wieku zaczęto nazywać je jako teriery walijskie. Przez wiele lat były to zwierzęta pracujące. Natomiast w roku 1886 brytyjski Kennel Club stwierdził, że ich budowa ciała i ogólny wygląd zasługują na uwagę, co spowodowało chęć krzyżowania ich z foksterierem szorstkowłosym. Przez tego typu zabiegi nastąpiły pewne zmiany w wizerunku teriera walijskiego, które sprawiły, że zwierzę to stało się bardziej eleganckie, a tym samym atrakcyjniejsze.
Aktualnie czworonóg ten to pies głównie biorący udział w wystawach i do towarzystwa. Porównując jego do innych terierów to czworonóg o łagodniejszym charakterze, jednakże wciąż cechujące się mocnym charakterem oraz bardzo silnym instynktem łowieckim.
To zwierzę w związku ze swoim wyglądem często bywa mylony z innymi rasami psów. Najbardziej zbliżony jest do lakeland terrier’a, choć różni się on zdecydowanie dużo jaśniejszym (płowym) popalaniem. Natomiast terier walijski w tym miejscu zabarwiony jest na kolor rudy, dość żywy i mocno nasycony. Co więcej, lakeland może mieć umaszczone całe ciało na płowo – rude. Dodatkowo psy tej rasy są zdecydowanie mniej popularne, a na terenie Polski to bardzo rzadkie zwierzę. Fachowcy twierdzą, że lakeland miał wspólnego przodka z terierem walijskim w czasach rzymskich najazdów na Brytanię. Natomiast rasa airedale terier jest zdecydowanie większym psem, choć często jego szczenię bywa mylone z dorosłym walijczykiem.
Okazuje się, że rasa tych psów znajduje się na liście zagrożonych wymarciem, którą stworzył brytyjski Kennel Club. Według niej co roku rodzi się ok. 300 szczeniąt rasy terier walijski, z kolei ras popularnych potrafią i dziesiątki tysięcy.
TERIER WALIJSKI WYGLĄD:
Budowa ciała teriera walijskiego wpisuje się w kwadrat. Oznacza to, że długość tułowia tego psa jest niemalże równa jego wysokości w kłębie. Sylwetką oraz wysokością, czworonóg ten przypomina foxterierra szorstkowłosego, jednakże jest on zabarwiony na czarno z rudym podpalaniem. To zwierzę harmonijne, z krótkim grzbietem i niebyt szerokim przedpiersiem. Natomiast jego lędźwie cechują się dużą siłą, a kończyny tylne – głębokim kątowaniem. Tak zbudowany pies odznacza się bardzo charakterystycznym i wydajnym sposobem poruszania się – tzw. posuwistym krokiem. Czaszka teriera walijskiego jest kształtu klinowatego, umiejscowiona na szyi o lekkim wygięciem, a jego kufa jest zbliżonej długości co mózgoczaszka. Ciemne, małe oczy rozstawione są dość szeroko, natomiast średniej wielkości uszy umiejscowione są wysoko na głowie psa. Wyglądem swym przypominają literę V złamaną w połowie swej długości.
Sierść teriera walijskiego zbudowana jest z dwóch warstw. Warstwa przylegająca do skóry (podszerstek) charakteryzuje się właściwościami izolacyjnymi oraz ochronnymi. Natomiast warstwa zewnętrzna składająca się z włosa okrywowego, chroni zwierzę przed zabrudzeniem, deszczem i wiatrem. Ciekawym zjawiskiem występującym u psa tej rasy jest ciemna barwa zaraz po narodzinach, która wraz z ubiegiem czasu zmienia się na kolor standardowy (czarny) lub podpalaną szarość. Natomiast przed osiągnięciem dojrzałości tułów teriera walijskiego przybiera barwę czarną, z kolei jego głowa, kończyny oraz podbrzusze – odcień rudy. Ważną zasadą występująca u tej rasy to fakt ten, że samice są odrobinę ciemniejsze od samców. Włos okrywowy w dotyku sprawia wrażenie szorstkiego, twardego i powinien on być obfity oraz dobrze przylegać do ciała psa. Brak podszerstka u tej rasy jest nie akceptowany przez hodowców oraz wzorzec.
Dorosły terier walijski mierzy nie więcej niż 39 cm w kłębie a jego prawidłowa masa ciała waha się między 9 a 9,5 kg.
Długość życia czworonoga tej rasy wynosi średnio 12 do 15 lat.
Cena za szczenię z rodowodem wynosi od 1000 zł do 2000 zł. Natomiast średni koszt utrzymania zwierzęta to 100 -150 zł miesięcznie. Z kolei zabieg pielęgnacyjny typu trymowanie to koszt rzędu 100 zł 2 do 3 razy w roku.
TERIER WALIJSKI PIELĘGNACJA I ZDROWIE:
Pielęgnacja psa rasy terier walijski nie bywa zbyt kłopotliwa dla jego właściciela. Wymaga on bowiem szczotkowania swej szaty co klika dni. Wyczesywanie jest potrzebne zwłaszcza tym osobnikom, które dużo przebywają na zewnątrz, biegając wśród zarośli. Zabieg ten umożliwia dokładne usunięcie wczepionych w szatę zwierzęcia rzepów, patyków czy liści. Trymowanie jest obowiązkowe u czworonogów tej rasy. Z kolei tradycyjne strzyżenie niszczy strukturę włosa oraz całą barwę sierści. Do pielęgnacji teriera walijskiego polecane są wszelkiego rodzaju zgrzebła oraz szczotki z naturalnym włosiem.
W kwestii zdrowia rasa ta należy do psów cieszących się dużą odpornością. Terier walijski sporadycznie zmaga się z problemami zdrowotnymi. Większość tych czworonogów żyje wiele lat, a do późnej starości bywają bardzo aktywne o ile ich stan zdrowia na to pozwala. Natomiast pod względem zachowania i swej mentalności nie starzeją się nigdy. Aktualnie hodowcy nie posiadają informacji na temat chorób dziedzicznych u teriera walijskiego, z których powodu mógłby cierpieć. Jedynym schorzeniem dotykającym pojedyncze osobniki bywają alergie, zwłaszcza skórne, a starsze zwierzęta mogą chorować na zaćmę czy jaskrę. W związku z tym należy podawać im niskobiałkową karmę oraz wszystkie zabiegi pielęgnacyjne wykonywać przy użyciu środków hypoalergicznych. Również należy pamiętać, że terier walijski nie toleruje pcheł (jeden pasożyt może wgryźć się aż do krwi).
Jeżeli czworonóg nie bierze udział w polowaniach powinien mieć kontrolowana wagę. Przyswajanie karmy przez teriera walijskiego odbywa się na wysokim poziomie. W związku z tym jest to pies dość ekonomiczny pod kątem żywienia. Natomiast zwierzę dużo przebywające na świeżym powietrzu, aktywny fizyczne powinno otrzymywać posiłki będące dwukrotnie bardziej energetyczne aniżeli osobnik spędzający czas w domu. Terier walijski może spożywać dobrej jakości suchą karmę lub takie przygotowywane w sposób tradycyjny (w zaciszu domowym).
TERIER WALIJSKI CHARAKTER I USPOSOBIENIE:
Jest to zwierzę uparte oraz nieustępliwe, jednocześnie bardzo pracowite i pełne życiowej energii. Terier walijski lubi być blisko człowieka ale miewa tendencje do stawiania na swoim. Dlatego też właściciel tego czworonoga powinien charakteryzować się stanowczością lecz przy tym łagodnym prowadzeniem.
Pies ten to wesoły, żywiołowy i stosunkowo otwarty przyjaciel człowieka. Nie okazuje on nieśmiałości czy strachu. Oczywiście odpowiednia socjalizacja jego również jest bardzo istotna i opiekun teriera walijskiego nie powinien zaniedbywać tego. Warto wiedzieć, że jego donośny szczek oraz samo szczekanie może być uciążliwe dla otoczenia.
Sposób podejścia tego czworonoga do nieznanych mu osób czy dzieci jest silnie powiązane z metodą jego wychowania. Większość psów tej rasy nie ma problemów w kontaktach z dziećmi lecz nie są to zwierzęta lubiące tarmoszenie. W związku z tym trzeba się liczyć, iż na pewno pogoni on natrętnego malucha. Natomiast stosunki teriera walijskiego z innymi przedstawicielami swojego gatunku są na poziomie poprawnym. Jednakże gdy zostanie on zaatakowany bez wątpienia nie odpuści (nie przejmując się nawet gdy „agresor” będzie od niego dużo większy).
Pies tej rasy posiada silnie zakorzeniony instynkt łowiecki. To doskonały „dzikarz” co sprawia, że często bierze on udział w konkursach myśliwskich i polowaniach. Rewelacyjnie sprawdza się także w agility (zawdzięcza to swej szybkości i zwinności) o ile zostanie okiełzany jego dość specyficzny charakter.
Terier walijski lubi naukę, ma on duże predyspozycje do szybkiego przyswajania wszelkich komend. Jedynym problem jest jego upartość, która w tym wypadku wymaga ogromnej konsekwencji ze strony właściciela, jak również dużego nakładu pracy już od najmłodszych lat. Pies ten może w trakcie szkoleń nagle stwierdzić, że wykona daną komendę na swój sposób (mimo wcześniejszych wielokrotnie poprawnie wykonywanych zadań). Należy wiedzieć, że czworonóg ten pozostawiony sam sobie, bez odpowiedniego szkolenia może wejść na głowę właścicielowi. Brak odpowiedniej pracy czy aktywności fizycznej może w przyszłości odnieść bardzo złe skutki i zamienić tego psa w dość problematyczne zwierzę (w takim przypadku przejawia on niszczycielskie zachowania).
Terier walijski to wymagający pies, nie nadający się dla osób całkowicie nieposiadających doświadczenia w prowadzeniu czworonogów. Nie jest to zwierzę dobre dla osób starszych. Terier walijski potrzebuje właściciela mającego sporo czasu, dobrze by to była młoda i dość energiczna osoba. Oczywiście silny charakter jest jak najbardziej wskazany, aby pies nie sterroryzował właściciela.
