Shiba inu to pies kultowy – z pewnością Japończykom, którzy już w czasach starożytnych opiekowali się psami określanymi jako shiba, nigdy nie śniło się nawet, że właśnie ta rasa będzie znana absolutnie na całym świecie. Jeszcze bardziej abstrakcyjna wydałaby im się przyczyna takiego stanu rzeczy – fakt, że wszyscy ludzie mają możliwość dostępu do wspólnej przestrzeni, w której dzielą się nie tylko wiedzą, ale też… śmiesznymi obrazkami. Co wiemy o rasie psa shiba, której zawdzięczamy legendarnego internetowego mema z piesełem?
Spis treści: ( kliknij aby przejść )
Shiba inu – opis rasy
To co trzeba wiedzieć o shiba inu to przede wszystkim fakt, że jest to jedna z ras pierwotnych. Oznacza to, że DNA psów shiba jest jednym z 14 najbardziej zbliżonych do DNA wilka (w grupie tej znajdują się jeszcze chart afgański, pekińczyk, chow chow, lhasa apso, shar pei, shih tzu, terier tybetański, chart perski, basenji, samojed, husky syberyjski, alaskan malamute i akita). Shiba inu bez wątpienia ma bardzo długą historię – jest to najprawdopodobniej najstarsza rasa w Japonii, która miała pojawić się na wyspach wraz z pierwszymi ludzkimi mieszkańcami w okolicy 7 tys. lat p.n.e.
Nie jest do końca jasne znaczenie samej nazwy – shiba oznacza współcześnie krzaki lub zarośla, jednak w czasach starożytnych, w ówczesnym japońskim prawdopodobnie chodziło raczej o niewielkie rozmiary. Shiba inu małym psem pozostał do dziś, niewykluczone więc, że to właśnie o tę cechę rasy chodziło dawnym Japończykom.
Mimo niespecjalnie onieśmielającego wzrostu, pies shiba inu spełniał tradycyjnie bardzo ważną funkcję w społeczeństwie – pomagał w zdobywaniu pożywienia, uczestnicząc w polowaniach na drobną, dziką zwierzynę i ptactwo takie jak bażanty (choć mówi się także o możliwych obławach na dziki, w których shiba miały brać udział).
Przez bardzo długi czas, mimo niewielkich różnic w szczegółach hodowli w poszczególnych regionach Japonii, ogólny kształt psa rasy shiba pozostawał niezmieniony. Dopiero koniec XIX i początek XX wieku przyniosły pod tym względem rewolucję, związaną ze sprowadzeniem na wyspy seterów i pointerów przez Brytyjczyków i początkiem krzyżowania z nimi shiby. Około roku 1928 zainicjowano z kolei pierwsze próby usystematyzowania hodowli shiba inu poprzez założenie dedykowanej rasie organizacji kynologicznej, a następnie ustalenie sześć lat później pierwszego wzorca. Co ciekawe, w 1937 roku rasa shiba inu uznana została za japoński “pomnik przyrody”, co bardzo pomogło w przyciągnięciu uwagi społeczeństwa. Niestety, jak w wielu podobnych przypadkach, np. hawańczyków, bieg historii zmienił koleje losu nie tylko ludzi, ale i psów, a II Wojna Światowa spowodowała, że wiele odmian shiby utraciliśmy niemal bezpowrotnie.
Shiba inu – wygląd
Shiba inu należy do grupy szpiców i w jego wyglądzie można odnaleźć wiele cech charakterystycznych dla tych psów. Należą do nich m.in. zakręcony do góry na grzbiecie ogon, a także postawione do góry, trójkątne, “szpiczaste” uszy, od których pochodzi nazwa “szpice”.
Według wzorca American Kennel Club shiba pies powinien osiągać wysokość około 14,5 – 16,5 cala (36,8 – 41,9 cm), a suka 13,5 – 15,5 cala (34,3 – 39,4 cm). Ich waga to około 8 – 10 kg.
Sierść shiby jest twardsza, dłuższa i szorstka w warstwie zewnętrznej, a krótsza oraz bardziej miękka i gęsta w podszerstku. Na ogonie zauważymy włosy wyraźnie dłuższe niż na reszcie ciała. Jeśli chodzi o umaszczenie, najczęściej spotkać możemy shiba inu czarnego, złotego, czerwonego i rudego, a czasem również kremowego. Shiba inu biały nie występuje według oficjalnego wzorca, mimo że białe fragmenty sierści, zwane „urajiro”, powinny występować w okolicy kufy, klatki piersiowej czy brzucha.
Shiba inu – charakter
Shiba inu charakter wydaje się mieć wprost powiązany zarówno z jego niezwykle długą historią, jak i japońskim pochodzeniem – jest psem niezależnym od człowieka, jak jego bliski genetycznie kuzyn wilk i dumnym i unoszącym się honorem niczym samurajowie.
Na jego zaufanie trzeba sobie zapracować, ale kiedy już nawiąże się z shibą relację, odpłaci się opiekunowi lojalnością i przywiązaniem. Rasa psa shiba nie należy co prawda do najbardziej ekspresyjnych w wyrażaniu swoich uczuć w stosunku do człowieka, ale na pewno będziemy mogli liczyć na stabilnego i zdecydowanego przyjaciela, który nigdy nas nie zawiedzie. Podobny proces akceptacji przejść musi każda nowo poznana osoba – nie ma co liczyć na emocjonalne pierwsze spotkania i szybkie zbudowanie poczucia bliskości.
Rasa shiba jest też bardzo aktywna – z pewnością we wspólnym życiu trzeba będzie nieustannie mieć na uwadze poszukiwanie coraz to nowszych okazji do spożytkowania jej ogromnych zasobów energetycznych. Jednocześnie to shiba decyduje, kiedy, jak i z kim chce spędzać czas – jeśli zabawa z jakiegoś powodu przestanie być atrakcyjna, dostaniemy jasny sygnał od psa, który najprawdopodobniej odejdzie po prostu z dumą w inne miejsce. Z tych względów shiba inu nadaje się również do domu z dzieckiem, trzeba jednak wziąć poprawkę na fakt, że nie zawsze dostosuje się do oczekiwań najmłodszych. Warto też od początku odpowiednio wychowywać obydwie strony do wspólnego życia.
Shiba inu – hodowla
Shiba to pies, którego hodowla stawia przed opiekunem pewne wymagania, zarówno związane z pielęgnacją, jak i warunkami mieszkaniowymi czy wychowaniem. Nie jest to niestety rasa, która poradzi sobie niezależnie od trybu życia, jaki prowadzi opiekun. Jeśli tego ostatniego często nie będzie w domu i nie da shibie możliwości odpowiedniego rozładowania skumulowanej energii, może ona znaleźć inne ujście w postaci np. gryzienia różnych przedmiotów, jakie znajdą się w zasięgu wzroku shiby. Jako że są to psy bardzo inteligentne, znajdą więc dla siebie zajęcie – niekoniecznie będzie to natomiast zabawa, z której ucieszy się po powrocie opiekun
Jeśli mieszkamy w domu z ogrodem, oczywiście będą to dla shiby bardzo dobre warunki, jednak należy wtedy koniecznie pamiętać o odpowiednim zabezpieczeniu terenu – z ogrodzeniem doskonale potrafią sobie radzić nie tylko szczeniaki shiba inu, ale z równie dobrym skutkiem także dorosłe osobniki – to prawdziwi eksperci w znajdowaniu małych przerw w siatce, a nawet wspinaniu się po niej do góry.
Shiba inu – szczeniak
Shiba inu szczeniak powinien być od samego początku przyzwyczajany do podstawowych zabiegów pielęgnacyjnych, takich jak przycinanie pazurów, czyszczenie uszu czy czesanie. Jeśli zapewni się mu przez pewien czas “taryfę ulgową”, nie tylko będzie to miało negatywne bezpośrednie konsekwencje dla jego ogólnego stanu, ale przede wszystkim sprawi, że w przyszłości może stać się bardzo bojowo nastawiony w stosunku do podejmowanych prób wykonania zabiegu.
Ze względu na silny instynkt łowiecki oraz tendencję do dominacyjnych zachowań w stosunku do innych psów, warto też od początku uczyć shibę inu chodzenia na smyczy i przy nodze, a także komendy przywołującej
Dobrym pomysłem będzie trenowanie ze shibą szczeniakiem psich sportów, które pogłębią więź z opiekunem i w naturalny sposób zaspokoją zarówno jego potrzeby fizyczne, jak i intelektualne.
Shiba inu – cena
W przypadku rasy shiba inu cena szczeniaka z certyfikowanej hodowli to około 4000 – 5000 złotych. Jeśli chodzi o shibę cena powinna być natomiast jednym z dwóch branych pod uwagę czynników – poza nią należy też przyszykować się na dodatkowy koszt w postaci naszego czasu, jest bowiem duża szansa, że szczeniaka nie uda nam się kupić od razu.
Alternatywą jest jak zawsze obserwowanie grup czy organizacji zajmujących się szpicami w potrzebie.
