Łajka wschodniosyberyjska to największa ze wszystkich rodzajów tej rasy – co łączy ją z innymi łajkami i jaka jest jej historia?
Spis treści: ( kliknij aby przejść )
Łajka wschodniosyberyjska – opis rasy
Łajka wschodniosyberyjska to pies myśliwski należący do grupy szpiców, pochodzący jak sama nazwa wskazuje z dalekiego wschodu Rosji, gdzie pomagała w polowaniach na zwierzęta nierzadko wzbudzające postrach, jak niedźwiedzie czy wilki. Wśród jej przodków wymienić można łajki tunguskie, jakuckie, przedbajkalskie i nadamurskie.
Wzorzec opracowany został w dużej mierze właśnie na charakterystyce tej ostatniej – po raz pierwszy opublikowano go oficjalnie w 1949 roku, aczkolwiek aż do 1981 roku był jeszcze zmieniany. Obecnie jest popularna nie tylko na terytorium, z którego pierwotnie pochodzi, ale także w europejskiej części Rosji i miastach takich jak Moskwa czy Sankt Petersburg czy np. w Skandynawii.
Łajka wschodniosyberyjska – wygląd
Łajka wschodniosyberyjska osiąga największą wysokość w kłębie i wagę ze wszystkich typów łajek. Ta pierwsza wynosi około 55 – 65 cm u psów i 53 – 63 cm u suk. Jej sylwetka jest mocna i umięśniona, a pozostałe cechy wyglądu, takie jak postawione do góry trójkątne uszy czy zawinięty nad grzbietem ogon, są w dużej mierze charakterystyczne dla szpiców.
Włos okrywowy jest prosty i twardy, a pod spodem znajduje się miękki, gęsty i wełnisty podszerstek. Wokół szyi tworzy charakterystyczny kołnierz. Umaszczenie może występować w różnych kolorach, przy czym najpopularniejsze są czarny lub czarny podpalany, biały lub mieszanka czarnego i białego.
Łajka wschodniosyberyjska – charakter
Podobnie jak łajka zachodniosyberyjska, jej kuzynka ze wschodu jest psem jednocześnie pełnym werwy i energii oraz zrównoważonym pod względem temperamentu. Również wiele innych cech charakteru będzie je łączyło, mimo że pochodzą z innych obszarów Rosji.
Ze względu na myśliwską przeszłość wszystkie łajki będą wykazywały się niezależnością myślenia i łatwością samodzielnego podejmowania decyzji. Z drugiej strony opiekuna i pozostałych członków swojego “stada” darzyły będą ogromnym szacunkiem, będą do nich mocno przywiązane, oddane i lojalne.
Co do zasady nie będą też problematyczne w stosunku do ludzi (gorzej może być z niektórymi obcymi psami, jeśli nie zadba się o odpowiednią socjalizację od najmłodszych lat), natomiast wyjątkiem będzie sytuacja, w której łajka zauważy osobę o złych intencjach, np. włamującą się na teren posesji lub agresywną w stosunku do opiekuna. Z reguły zachowuje dystans i nieufność w relacjach z nowo poznaną osobą.
Doskonały węch i inteligencja to kolejne dwie cechy, które przypisać można łajce wschodniosyberyjskiej oraz innym spokrewnionym z nią rasom z tamtych stron – ponownie łączy się to z ich historycznym wykorzystywaniem do polowań. Znajduje ono zresztą odzwierciedlenie w samej nazwie “łajka”, oznaczającej po prostu szczekającego psa – w ich wypadku było to nawiązaniu do ich zachowania na jednym z etapów pogoni za zwierzyną.
Łajka wschodniosyberyjska – hodowla
Łajka wschodniosyberyjska potrzebuje ruchu i doskonale odnajdzie się u opiekuna, który zapewni jej różne formy aktywności fizycznej, a także intelektualnej. Doceni wszelkie rodzaje sportowych psich aktywności, zwłaszcza tropienie, w którym sprawdza się doskonale za względu na swój wybitny węch, ale także długie spacery czy wycieczki w towarzystwie opiekunów na rowerach (pierwotnie często wykorzystywana była też w zaprzęgach). Należy mieć na uwadze, że łajka nie będzie zawsze w 100% posłuszna, a jej silny instynkt myśliwski może czasem popychać ją np. do pogoni za czymś, co uzna za swoją potencjalną zdobycz. Istotne jest, żeby opiekun wychowywał ją konsekwentnie, ale z dużą dozą wyrozumiałości i urozmaiceń treningów, a także by zdawał sobie sprawę ze specyfiki tej i innych ras łajek czy ogólnie psów myśliwskich.
