Klasyfikacja FCI grupa V, sekcja 2, nr wzorca 49.
To bardzo żywiołowy pies. Szpic fiński to doskonały pomocnik myśliwego, ale również rewelacyjny towarzysz rodziny. Jego charakterystyczny wygląd: gęste, rude futro oraz lisi pysk sprawiają, że staje się on co raz bardziej znany po za granicami swej ojczyny.
Spis treści: ( kliknij aby przejść )
RYS HIATORYCZNY RASY:
Historia szpica fińskiego swój początek ma w czasach, gdy ludu ugrofińskie wędrowały w kierunku obecnej Europy z obszarów rosyjskich. Psy towarzyszące podczas tych migracji były szpicami. Im dalej sięgał zasięg ugrofinów tym bardziej ich czworonogi mieszały się ze szpicami tubylców.
Część przemieszczającego się ludu zaczęła zamieszkiwać lasy i jeziora będące obecną Finlandią. Panujący tam surowy klimat oraz wieczne pustkowie było przyczyną rzadkich kontaktów z innymi osadami. W związku z tym ich zwierzęta m.in. psy zachowały odrębność genetyczną. Ugrofinowie zajmowali się głównie łowiectwem, dlatego ich czworonogi miały być przede wszystkim użytkowe i musiały pomagać podczas polowań.
Pierwsze osobniki o maści rudej opisał francuski podróżnik i geograf de la Martiniere w latach 70. XVIII wieku. Natomiast w 1889 roku stworzono pierwszy fiński związek kynologiczny. Dodatkowo bardzo szybko zorganizowano pierwszą wystawę, podczas której zbierano informacje na temat psów pierwotnie zwanych „fińskie psy na ptaki” lub fińskie gończe. Dokładny standard rasy stworzył Hugo Richard Sandberg. Był on leśnikiem i stworzył opis zawierający szczegółowe informacje na temat ich zdolności łowieckich, budowy oraz cech psychicznych. W 1892 roku na podstawie tej charakterystyki powstał pierwszy wzorzec rasy. Natomiast w 1897 roku utworzono nowy wzorzec oraz zmieniono im nazwę rasy na „szpic fiński”.
W 90. rocznicę (1979 r.) powstania fińskiego związku kynologicznego zadeklarowano szpica fińskiego narodową rasą Finlandii. Natomiast w 2006 roku połączono go z rosyjską łajką karelo – fińską, gdyż niezwykle są do siebie podobne.
Szpic fiński jest najbardziej znany na terenach swej ojczyzny i także na obszarach Szwecji. W Norwegii, Rosji, Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych cieszą się co raz większą popularnością. Psy tej rasy spotykane są co raz częściej w Australii oraz Nowej Zelandii.
SZPIC FIŃSKI WYGLĄD:
Głowa szpica fińskiego o klinowatym wyglądzie ma kufę krótszą od mózgoczaszki. Uszy jego są stojące, trójkątne, o ostrych końcach, bardzo ruchliwe. Oczy niewielkich rozmiarów, osadzone są pod kątem, w lekkim piwnym albo ciemnopiwnym kolorze. Nos u tej rasy zwykle barwy czarnej, ale u osobników o maści jaśniejszej może być jasnobrązowy. Szpic fiński ma grzbiet prosty, dość szeroki, natomiast jego klatka piersiowa jest głęboka, ale nie za szeroka. Pies ten ma wyraźnie podciągnięty, a jego ogon jest krótki i zazwyczaj zakręcony nad grzbietem.
Jego sierść zbudowana jest z miękkiego oraz obfitego podszerstka i twardych, prostych włosów okrywowych. Szpic fiński ma głowę pokrytą krótkiej długości futrem, z kolei na szyi tworzy ona charakterystyczny kołnierz. Natomiast tylne nogi oraz pośladki posiadają tzw. frędzle. Akceptowane przez hodowców umaszczenie to rude z jego różnymi odcieniami. Znakowania w kolorze białym, w okolicy piersi, brzucha, nóg i na końcu ogona są dopuszczalne u tej rasy psów.
Dorosły pies osiąga ok. 47 cm w kłębie, natomiast suka szpica fińskiego mierzy zazwyczaj 42 cm. Masa ciała jaką mogą osiągnąć te czworonogi to: 12 – 13 kg (samiec) i 7 – 10 kg (samice).
Długość życia szpica fińskiego wynosi 12 – 15 lat.
Na obszarze Polski rasa ta jest niedostępna, dlatego szczenię z rodowodem należy pozyskiwać za granicą. Koszt takiego zwierzęcia to 1000 euro. Miesięczny koszt utrzymania szpica fińskiego wynosi 100 – 150 zł.
SZPIC FIŃSKI PIELĘGNACJA I ZDROWIE:
Psy tej rasy nie są czworonogami z dużymi wymaganiami w kwestii pielęgnacji. Regularne wyczesywanie raz na dwa tygodnie, a w czasie linienia – codzienne, jest najważniejszym zabiegiem kosmetycznym.
Szpic fiński to całkiem zdrowy pies. Jedyne spotykane w rasie choroby to: dysplazja, padaczka, wypadanie rzepek oraz choroby oczu.
Czworonóg ten może jeść w różnorodny sposób, ponieważ jego organizm dobrze wykorzystuje pożywienie. Można go karmić dobrej jakości gotową już karmą, ale także posiłkami przygotowywanymi własnoręcznie.
SZPIC FIŃSKI CHARAKTER I USPOSOBIENIE:
Psy należące do rasy szpic fiński określane są jako zwierzęta wesołe, energiczne, żywiołowe, odważne czasem aż zuchwałe. Członkom swojej ludzkiej rodziny okazuje dużo czułości. Natomiast wobec swego przewodnika są bardzo wierne. Doskonałe do domów z dziećmi, wykazują bowiem duże zapędy do zabawy, a równocześnie ich podejście do najmłodszych członków jest niezwykle delikatne. Z kolei w stosunku do osób im nieznanych są nieufne oraz zachowują rezerwę. Obce psy zazwyczaj traktują jak kumpli, ale zdarzają się osobniki, które nie lubią kontaktów z innymi czworonogami. W takich sytuacjach może pojawiać się agresja. Zwierzęta te doskonale dogadują się z innymi stworzeniami m.in. z kotami czy królikami.
Szpic fiński wykazuje duży instynkt stróżowania. Ma on rewelacyjny węch i słuch. Co więcej, cechuje go niebywała umiejętność szybkiego reagowania, wytrzymałość oraz duża pasja do wykonywania zadań swego opiekuna. Te wszystkie cechy wraz z sympatycznym charakterem sprawiają, że rasa ta uznawana jest za dobre psy do towarzystwa.
Szpic fiński doskonale poradzi sobie żyjąc w mieście. Jednak należy pamiętać, że są to szczekliwe psy, które w taki sposób reaguje na wszystko, zwłaszcza to co uzna za dziwne bądź niepokojące.
Czworonogi tej rasy posiadają dużo wewnętrznej niezależności oraz samodzielności, dlatego nie są to zwierzęta dla każdego. Doskonale w tym przypadku sprawdzi się pozytywna motywacja oraz krótkie zadania szkoleniowe.
Szpic fiński to wspaniały pomocnik myśliwego, ale to także rewelacyjny towarzysz dla rodziny aktywnej fizycznie.
