Turkmeński kot pustynny jest wyjątkowo piękny i trudno temu zaprzeczyć! Dodatkowo natura wyposażyła go w wyjątkowe umiejętności, dzięki którym potrafi przetrwać w jednym z najmniej przyjaznych miejsc na całej ziemi, czyli na pustyni. Kot arabski stał się jej królem!
Spis treści: ( kliknij aby przejść )
Turkmeński kot, kot pustynny, kot piaskowy
Kot arabski (Felis margarita harrisoni, ang. Sand Cat) jest gatunkiem drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Został odkryty w 1856 roku przez francuską ekspedycję, która wyruszyła w głąb Sahary. Jego łacińska nazwa gatunkowa została nadana na cześć jej dowódcy, czyli komendanta Margueritte’a. Występuje również na kilku odległych od siebie obszarach: na Półwyspie Arabskim, na Saharze i w Afganistanie. Zamieszkuje przede wszystkim pustynię, ale można również spotkać go na ubogich w roślinność obszarach, na równinach i w skalistych dolinach.
Zarówno kot pustynny, jak i kot piaskowy, czy turkmeński kot pustynny, to nazwy tego samego kota. Każda nazwa pochodzi oczywiście od terenów, na jakich żyją te piękne koty. Natura przystosowała każdego z nich do życia w ekstremalnych warunkach panujących na terenach, które uznał za ulubione i idealne do mieszkania. Jego łapki bez problemu kopią nory w sypkim, pustynnym piasku. Podczas silnych upałów lub zimnych nocy chowają się w wykopanych przez siebie normach. Temperatury na pustyni potrafią być naprawdę niesamowicie zmienne, bo wahają się od – 5 stopni do + 52 stopni Celsjusza.
Kot w magicznych butach?
Jego łapki są prawdziwie magiczne, bowiem nie doznają żadnych poparzeń od gorącego jak ogień piasku. Kot arabski zawdzięcza to dość długim i ciemnym włosom rosnącym między palcami stóp, które tworzą futrzaną poduszeczkę. Można powiedzieć, że jest to kot, który ma dosłownie podeszwy na stopach! Co ciekawe, są też skonstruowane tak, że nie zostawia po sobie praktycznie żadnych śladów, bo włoski na łapkach działają niczym miotły zasypujące ślady.
Jeśli nigdy nie mieliście okazji zobaczyć kota arabskiego na zdjęciu, z pewnością jesteście zachwyceni jego niezwykłą urodą. I trudno się dziwić! Ten uroczy stworek wygląda dosłownie jakby wyjąć go żywcem z jakiejś bajki. Co prawda wielkością jest zbliżony do naszego kota domowego, więc nie jest zbyt duży, ale jego duża głowa i dość duże uszy zdecydowanie wyróżniają się na tle reszty ciała. Charakterystyczny kształt głowy dodaje mu mnóstwo uroku! Jego proporcje sprawiają, że naprawdę wygląda niczym postać z komiksu. Niestety, jak przy każdym pięknym zwierzęciu, tak i w przypadku kota pustynnego, uroda nie pomaga mu w życiu. Jego wygląd skazał go na prześladowania. Ludzie dostali takiej obsesji na jego punkcie, że gatunek jest obecnie na skraju wyginięcia, ponieważ wielu ludzi chciało mieć takiego kochanego kociaczka w domu. A jak wiemy, jest to dzikie zwierzę, którego udomowić się nie da i nie należy tego robić.
Koty arabskie – jak żyją na pustyni?
W związku z tym, że na pustyni raczej nie ma zbyt dużej ilości wody, kot arabski musiał wykształcić mechanizm, dzięki któremu byłby w stanie przetrwać w ciężkich warunkach. Właśnie dlatego ten niesamowity kot nie potrzebuje praktycznie w ogóle pić wody! Jak to możliwe? Ano tak, że niezbędną wilgoć czerpie nie z wody, a z ofiar – zaspokaja pragnienie płynami znajdującymi się w upolowanej zdobyczy.
Malutki uparciuch
Koty z natury są dość mocno niezależne i uparte, niezależnie od wielkości. Zawsze dążą do osiągnięcia założonych celów i nie odpuszczają, gdy na drodze pojawiają się przeszkody. Tak samo jest zresztą z kotkiem pustynnym. Mimo tego, że jest najmniejszym przedstawicielem kotowatych, jego siła zgryzu jest naprawdę imponująca! Jego siła i upór są bardzo pomocne w polowaniu na nawet najniebezpieczniejsze pustynne zwierzęta, takie jak żmije. Zdecydowanie jednak należy do najbardziej odważnych i nieustraszonych mieszkańców pustyni.
Kot arabski – wygląd
Jest to mruczek średniej wielkości o bardzo grubym futerku o kolorze piaskowo żółtym na piersi i białym na spodzie. Jego futro ma delikatne, szaro brązowe pręgowanie. Jego łapki są dość krótkie, a pomiędzy poduszeczkami stóp ma długie i ciemne włosy (chroniące przed gorącym piaskiem) które pomagają mu przeżyć na pustyni. Bardzo charakterystyczną cechą są również jego duże uszy, które są relatywnie większe, niż u innych kotowatych.
Długość ciała: 43-55 cm
Długość ogona: 25-35 cm
Waga: samce: 2,1-3,4 kg; samice: 1,4-3,1 kg
Jego tryb życia jest jeszcze słabo poznany. Z tego co wiadomo, prowadzi nocny tryb życia. Dzień spędza w wykopanej przez siebie norze w słabo pokrytych roślinnością wydmach. Dużo i daleko wędruje, czasami nawet na odległość 8 – 10 km. Do jego wrogów zaliczane są węże, sowy i szakale.
Pożywienie
Ten dziki kociak poluje głównie na myszy, nornice, zające, jaszczurki, ptaki i owady. Dodatkowo lubi węże i stawonogi. Czasami zjada też szarańczę. Nadmiar pokarmu ukrywa pod piaskiem.
Długość życia
Kot arabski żyje do 13 lat w niewoli, nie wiemy jednak jak długo żyje na wolności. Można przypuszczać, że krócej.
