Słyszeliście kiedyś o panterze śnieżnej? Inaczej jest nazywana Irbis. Jest to kot, który jest tak dumny i dostojny, że z pewnością byłby ulubieńcem Królowej Śniegu. Jego umaszczenie jest prawdziwie bajkowe, oczy mają cudowny kolor, a kły są ostre niczym brzytwa. Poznajcie Irbis!
Spis treści: ( kliknij aby przejść )
Pantera śnieżna żyje w Himalajach i na Wyżynie Tybetańskiej, Ałtaju i południowo – zachodnich Chinach. Jej dom to głównie lasy, stepy i góry do wysokości 6 tys. m n.p.m. w lecie i 600 m n.p.m. zimą.
Zima nie jest dla niej straszna. Dzięki niezwykle gęstemu futru i owłosieniu poduszek łap, jest w stanie pokonać wiele kilometrów w mrozie i wietrze. Nawet jej niesamowicie piękny i długi ogon (najdłuższy u panter), jest przystosowany do zimnego klimatu, mianowicie irbis jest w stanie owinąć się nim niczym najcieplejszym szalem.
Śnieżna pantera – wygląd
Jest to piękny, masywny kot o krótkich łapach z grubym i długim ogonem, który sięga nawet 1 metra. Długość ciała irbis to od 75 – 130 cm, wysokość to 50 – 65 cm, a waga waha się od 35 – 70 kg.
Maść jest biało kremowa lub szare w czarne albo ciemnobrunatne cętko – pierścienie. Brzuch irbis jest biały, a futro – długie i gęste. Dzięki swojemu wspaniałemu umaszczeniu jest w zaśnieżonych górach praktycznie niewidoczna.
Pomimo dużej masy, potrafi skoczyć nawet na odległość 15 metrów. Jest to głównie zasługą jej mocno umięśnionego i bardzo silnego ogona, który dodatkowo pomaga jej utrzymać równowagę.
Ibrys – rozmnażanie
Irbis jest samotnikiem, łączy się w pary tylko w okresie godowym.
Osiąga dojrzałość płciową w wieku 2 lat, samice rodzą najczęściej od 2 – 4 młodych, a sama ciąża trwa od 98 – 103 dni. Poród odbywa się w głębokich jaskiniach, które chronią przed złą pogodą i drapieżnikami. Ojciec bierze udział w wychowywaniu maluchów. Małe pantery piją mleko matki do około 5 miesiąca życia.
Długość ich życia w niewoli wynosi od 16 – 18 lat.
Irbis kot – odżywianie
Pantera śnieżna zjada wszelkiego rodzaju kręgowce, od myszy po dzikie owce, a nawet udomowione jaki. Bardzo lubi pić krew i mleko zawarte w wymionach przeżuwaczy.
Dodatkowo pantery śnieżne żywią się koziorożcami, piżmowcami, świstakami, psami i kozami. Ich tryb życia jest zdecydowanie nocny. Bardzo lubię strome i górzyste zbocza, które są trudno dostępne dla innych zwierząt. Pantery śnieżne są bardzo ostrożne i czujne. Prawdopodobnie dlatego są najmniej zbadanym przez naukowców gatunkiem kotowatych.
Pantera z azjatyckich gór – tryb życia
Pantery śnieżne występują samotne lub w małych grupach. Terytorium każdej grupy zajmuje obszar około 20 kilometrów kwadratowych. Najczęściej koczują na niedużej części swojego terytorium. Co około 7 – 10 dni wyruszają w drogę. Mogą pokonać każdego dnia do 7 kilometrów, choć zazwyczaj przemieszczają się tylko na odległość 2 – 3 kilometrów.
Irbisy spotykające innych przedstawicieli swojego gatunku podczas wędrówek, starają się unikać kontaktu z osobnikami tej samej płci, ponieważ może to prowadzić do walk.
W ogrodach zoologicznych żyje obecnie tylko 200 osobników, a na wolności – zaledwie 5 – 7 tysięcy. Wiele organizacji prozwierzęcych zajmuje się odbudową populacji panter śnieżnych, między innymi WWF. Polecam wpłacanie każdego miesiąca wybranej kwoty na choćby WWF (jest to legalna i sprawdzona organizacja), dzięki czemu przyczynisz się do poprawy losu tych wspaniałych zwierząt i do obudowy ich populacji, która jest niestety na granicy wymarcia.
Irbis jest oficjalnie zagrożona wymarciem i znajduje się na liście Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów.
Znalazła się w tak trudnej sytuacji z uwagi na kurczenie się naturalnych siedlisk i niestety nielegalne polowania na jej futro i kły. Kości irbis wykorzystuje się w tradycyjnej chińskiej medycynie.
Panterę śnieżną można zobaczyć w Polsce. Znajduje się ona między innymi w Łódzkim Ogrodzie Zoologicznym.
Co ciekawe, pantera śnieżna zdobi godło wielu ludów tureckich, dla których była i jest bóstwem płodności i opiekunem dzieci. Umieszczenie jej w herbie ma być symbolem opieki nad dziećmi Tatarstanu, czyli jego mieszkańcami.
Irbis jest przedstawiona zawsze na tle czerwonej tarczy słońca, które było kiedyś głównym bóstwem wielu ludów, do dzisiaj ma bardzo pozytywne skojarzenia dla wielu ludów zamieszkujących tereny syberyjskie.
Słońce w godle oznacza również szczęście, życie i sukces. Tarcza znajdująca się na lewym boku zwierzaka ma ochraniać obywateli pod względem prawnym i ekonomicznym. Podniesiona prawa łapa irbis to tradycyjny heraldyczny, który oznacza znaczenie władzy zwierzchniej. Może również symbolizować rozpoczęcie czegoś „krokiem prawej nogi”, czyli dobry początek Tatarstanu.
Ostre pazury i zęby irbis oznaczają przede wszystkim gotowość do wystąpienia w obronie wszystkich tych, którymi się opiekuje i których chroni. Siedem piór w jej skrzydle (mimo tego, że prawdziwa irbis nie ma oczywiście skrzydeł), symbolizuje zakres działania jej ochronnej siły, która działa zarówno na ziemi, jak i na niebie. Warto wspomnieć jeszcze o położeniu ogona, które oznacza dobry nastrój i przyjazne zamiary.
