Klasyfikacja FCI grupa, sekcja 2.2, nr wzorca 137.
Olbrzym o gołębim sercu, z silnym instynktem stróżującym oraz pilnującym. Kudłate pirenejskie psy górskie to samodzielnie myślące psy, potrzebujące przestrzeni do życia.
Spis treści: ( kliknij aby przejść )
RYS HISTORYCZNY RASY:
Pirenejski pies górski pochodzi z pasma górskiego znajdującego się na granicy dwóch państw: Francji i Hiszpanii. Określany jest często mianem dużego psa pirenejskiego, zwłaszcza przez Amerykanów. Naukowcy twierdzą, że podobne zwierzęta hodowano na tamtych obszarach od tysiącleci, a dowodem na to mają być skamieniałości pochodzące z 1800-1000 p.n.e.
Istnieje teoria, że przodkowie tych psów przywędrowały z Azji Mniejszej. Choć pokonana przez nich droga nie jest do tej pory poznana. Natomiast jedno jest pewne, zwierzęta te po francuskiej stronie gór ukształtowała się jako rasa pirenejski pies górski, z kolei po hiszpańskiej jako mastif pirenejski.
Te psy o dość spektakularnym wyglądzie w pewnym momencie stały się ulubieńcami francuskiej arystokracji, która wykorzystywała je do pilnowania ich rozległych posiadłości (zwłaszcza na trenach południowej Francji). Dowodem na to są źródła pisane z roku 1407, które wspominają o użytkowości tych dużych psów. Co więcej, pirenejski pies górski mieszkał również na francuskim dowrze królewskim. Z kolei Ludwik XIV w 1675 roku nadał tej rasie tytuł Królewskiego Psa Francji. Takie posunięcie spowodowało, że psy te awansowały społecznie. Mimo tego, część pasterzy wciąż wykorzystywało pirenejskie psy pasterskie do ochrony stad. Istnieją informacje, że czworonogi te przemycały kontrabandę przez obszary górskie, ponieważ w przeciwieństwie do człowieka były w stanie pokonać niebezpieczne szlaki. Co ciekawe, w 1662 roku baskijscy rybacy wywieźli psy te na Nową Fundlandię, co przyczyniło się do powstania rasy – nowofundland. Z kolei na terenie Stanów Zjednoczonych pirenejski pies górski pojawił się za sprawą markiza de La Fayette w roku 1824, a Wielkiej Brytanii właścicielką tego białego olbrzyma była królowa Wiktoria.
Pierwsze osobniki zarejestrowane w brytyjskim Kennel Clubie pojawiły się w latach 1885-1886 i po raz pierwszy pokazano tą rasę podczas wystawy psów.
Sława i blask pirenejskiego psa górskiego utrzymywały się aż do połowy XIX wieku. Zmniejszenie się populacji potencjalnych drapieżników oraz nie do końca mądre wyprzedawanie tych czworonogów turystom wywołały znaczny spadek populacji tej rasy, głownie na przełomie XIX i XX wieku. Na szczęście do walki o te zwierzęta wkroczyli ich miłośnicy, dzięki którym utworzono pierwszy Klub Psa Pirenejskiego (CPP). Specjalizowali się on szukaniem na obszarach górski przedstawicieli tej rasy. Dretzen zabrał je wszystkie do swej hodowli znajdującej się w Paryżu, co sprawiło, że w 1907 roku w Lourdes pojawił się drugi klub tejże rasy. Co więcej, każdy z klubów miał stworzony swój własny wzorzec pirenejskiego psa górskiego. Okres I wojny światowej sprawił, że występowanie tych czworonogów ponownie zmalało. Na szczęście i tym razem pojawił się miłośnik, który pomógł przetrwać rasie, a był nim Bernard Senac – Lagrange.
W Polsce pirenejski pies górski pojawił się dopiero w latach 90. XX wieku. Obecnie nadal rasa ta rzadko występuje na terenach naszego kraju.
PIRENEJSKI PIES GÓRSKI WYGLĄD:
Pirenejski pies górski to zwierzę duże, o mocnej, okazałej budowie ciała. Niektórzy twierdzą, że posiada w sobie pewną dozę elegancji. Mimo, że sylwetka tego czworonoga sugeruje coś zupełnie innego, głowa jego nie jest specjalnie ciężka. Czaszka jest lekko wysklepiona, a jej najszersze miejsce równe jest jej długości. Kufę ten pies ma szeroką, stosunkowo długą, która zwęża się ku jej końcowi. Pirenejski pies górski ma niewielkie uszy, osadzone na poziomie oczu, o trójkątnym kształcie zaokrąglone na końcach. Nos jest całkowicie czarny a ciemnobursztynowe oczy są niewielkie, o bardzo inteligentnym wyrazie. Szyja tego psa jest mocna, ale krótka z niewielkim podgardlem. Natomiast jego szeroka i głęboka klatka piersiowa, ma nieznacznie wysklepione żebra. Kończyny u tej rasy posiadają mocną budowę, są proste i niezwykle silne, a tylne – wyposażone są w podwójne wilcze pazury. Hakowaty ogon, noszony jest nisko w stanie odprężenia. Podczas pobudzenia jest zakręcony nad grzbietem, tworząc ciasny okrąg.
Efektowna szata zbudowana jest z włosa okrywowego i podszerstka. Włos okrywowy jest gęsty, ale gładki, długi, o sprężystej strukturze. Ogon oraz szyja są pokryte jego długą wersją, który może być lekko pofalowany. Umaszczenie akceptowane przez hodowców to białe, białe z łatami: szarymi (borsuczymi), jasnożółtymi, wilczastymi, pomarańczowymi. Plamy te dopuszczalne są tylko na obszarach głowy, przy uszach oraz u nasady ogona (najbardziej lubianymi są łaty w odcieniach borsuczych).
Samce pirenejskiego psa pasterskiego osiągają od 70 do 80 cm w kłębie i ważą zazwyczaj ok 60 kg. Z kolei suki są mniejsze oraz lżejsze, ponieważ ich wymiary to: 65-70 cm wysokości oraz ok. 45 kg masy ciała.
W Polsce szczenię tej rasy kosztuje ok. 2500-5000 zł, a średni miesięczny koszt utrzymania to 300-500 zł.
PIRENEJSKI PIES GÓRSKI PIELĘGNACJA I ZDROWIE:
Okrywa włosowa u tego czworonoga nie wymaga skomplikowanych zabiegów pielęgnacyjnych. Mimo swych imponujących rozmiarów ma ona właściwości samoczyszczące, a wyczesywanie jej powinno odbywać się raz na tydzień. Oczywiście częstotliwość czesania powinna wzrosnąć w okresie intensywnego linienia (czyli 2 razy do roku). Należy pamiętać, że pirenejski pies górski powinien mieć przycinane swoje wilcze pazury. Dodatkowo właściciel musi pamiętać o odpowiedniej higienie uszu tego zwierzęcia, ponieważ mają one tendencje do nawracających się infekcji oraz stanów zapalnych.
Rasa ta należy do zdrowej, ale ze względu na jego duże rozmiary może pojawiać się dysplazja stawów. Osobniki w wersji białej są bardziej narażone na głuchotę niż te łaciate.
Aby uniknąć u pirenejskiego psa górskiego występowania dysplazji należy pilnować, by od szczenięcia nie był on przekarmiany. Młode osobniki muszą mieć zapewnioną wysokogatunkową i bardzo dobrze zbilansowaną karmę. Da to gwarancję prawidłowego przyrostu ich masy mięśniowej. Koniec okresu intensywnego wzrostu oznacza, że potrzeby żywieniowe tego psa zmniejszają się. Warto wiedzieć, że ulubionym przysmakiem pirenejskiego psa pasterskiego są wszelkiego rodzaju produkty mleczne.
PIRENEJSKI PIES GÓRSKI CHARAKTER I USPOSOBIENIE:
Pirenejski pies górski to zwierzę stworzone do pilnowania stad owiec, kóz czy bydła. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) sklasyfikowała te czworonogi jako molosy typu górskiego.
Na terenach swego ojczystego kraju psy należące do tej rasy wciąż pracują przy zwierzętach. Co więcej, okazuje się, że na obszarze Stanów Zjednoczonych również. Jest to zwierzę o efektownym wyglądzie, idealnie nadające się do psich wystaw. Doskonale się sprawdza także jako pupil rodziny. Pirenejski pies pasterski jest spokojny, zrównoważony, a co za tym idzie czuły oraz bardzo opiekuńczy w stosunku do swojego ludzkiego stada (zwłaszcza dla słabszych członków). Na opiekę tego zwierzęcia mogą również liczyć inne zwierzęta domowe (np. koty, gryzonie).
Generalnie wobec nieznajomych osób oraz innych psów, pirenejski pies górski jest bardzo tolerancyjny. Jednakże należy wiedzieć, że gdy zwierzę to, pilnuje swoich najbliższych (lub ma pod opieką stado) może z niezwykłą łatwością zamienić się w walecznego (rozjuszonego) czworonoga.
To bardzo inteligentna rasa psów, niestety nie jest w 100 % uległy na szkolenie. Pirenejczyk bywa uparty i niezależny. Cechy te pojawiły się u niego w związku z częstą i długą samotnością podczas wypasania zwierząt. Co więcej, jego praca powodowała, że w wielu sytuacjach pies ten musiał podejmować decyzje samodzielnie. Dlatego też cechuje się on niezwykle silną osobowością wraz z siła fizyczną.
Czworonóg ten nie nadaje się na prowadzenie w sposób zimny. Jego właściciel musi być osobą konkretną, stanowczą i konsekwentną. Jednakże okazywanie tej rasie uczuć ma duże znaczenie w późniejszym porozumiewaniu się zwierzęcia z człowiekiem.
Odpowiednim miejscem do życia dla pirenejskiego psa górskiego jest dom z ogrodem. Zwierzęta przez większość swojego czasu spędzają na pilnowaniu swojego stada, dlatego też zazwyczaj obserwuje on okolice – leżąc lub podczas spokojnych pieszych patroli. W związku gabarytami tego czworonoga, jego ogromnej potrzeby przestrzeni oraz chęci pilnowania nie jest on psem mogącym mieszkać w mieście (zwłaszcza w mieszkaniu).
