Klasyfikacja FCI grupa VI, sekcja 1.1, nr wzorca 52.
Właściciel wybitnego węchu i doskonałej orientacji w terenie. Ogar polski – pies zrównoważony o spokojnym usposobieniu. Bystry i ciekawski, odrobinę niezależny. Jedna z pięciu ras psów, która powstała na ziemi polskiej.
Spis treści: ( kliknij aby przejść )
RYS HISTORYCZNY RASY:
Przeszłość i powstanie rasy ogar polski jest niejasna i niestety nie ma jednoznacznych źródeł, które by opisywały przodków tej rasy. Ogar polski należy do psów gończych, a jako że jest to jedna z najstarszych grup psów myśliwskich – ich początku można doszukiwać się już w starożytności. Istnieje hipoteza, że rasa ta wywodzi się od psa św. Huberta (Bloodhound), który jest wspólnym przodkiem większości psów myśliwskich. W Polsce łączono tą rasę z miejscowym pasami gończymi kostromskimi, co spowodowało powstanie wielu lokalnych odmian czworonogów zwanych ogarami.
W literaturze polskiej z 1595 roku pies ogar pojawia się w poemacie Tomasza Bielawskiego pt. „Myśliwiec” oraz w „Żywocie człowieka poczciwego” Mikołaja Reja (1568 r.). Natomiast hrabia Jan Ostroróg stworzył w 1608 roku pierwszą naukową rozprawę pod tytułem „O psach gończych i myślistwie z nimi”.
W pewnym momencie ogar polski stał się symbolem majątku a król czy osoby tylko szlachetnie urodzone, miały prawo posiadać czworonogi tej rasy. Przez wieki był on niezwykle cenionym uczestnikiem wszelkich polowań, a liczba posiadanych osobników w stadzie była wyznacznikiem społecznym. Jeden polski ogar miał wartość kilku wiosek. Źródła podają, że psy tej rasy żyły na terenach Polski od XIV do XVIII w. Niestety zubożenie szlachty, na które zdecydowanie wpłynęły rozbiory Polski i dwie wojny światowe, spowodował zdecydowany spadek liczebności populacji tego zwierzęcia. Psy, które się zachowały (a pochodziły one z Małopolski i Wileńszczyzny) były łączone z ogarami kurlandzkimi, rosyjskimi i francuskimi gończymi. Spowodowało to stan, w którym ogar polski czystej krwi był rzadkością.
W 1959 roku płk Piotr Kartawik rozpoczął próbę przywrócenia i odbudowania rasy poprzez założenie hodowli o nazwie „Z Kresów”. Pułkownik sprowadził z Litwy trzy psy – Burzana, Zorkę i Czitę – i dzięki nim, czystej krwi polski ogar miał powrócić na polską ziemię. W 1964 roku został opracowany nowy wzorzec rasy przez Jerzego Dylewskiego. Dwa lata później, 15 listopada, standard ten został uznany i zarejestrowany pod numerem 52, przez Międzynarodową Federację Kynologiczną, w 1980 roku został on uaktualniony.
Obecnie popularność naszej rodzimej rasy psa gończego, zdecydowanie wzrasta a tym samym pojawia się co raz więcej polskich hodowców.
OGAR POLSKI – WYGLĄD:
Ogar to pies średniej wielkości o mocnej i zwartej budowie ciała. Jego sylwetka jest proporcjonalna i demonstruje ona siłę oraz wytrwałość tego psa. Polski ogar nie jest najszybszym psem, ale jest doskonałym tropicielem. Głowa jego z profilu kształtem przypomina prostokąt, jest ciężka a jej wykrój określany jest jako szlachetny. Psyk jest tępo zakończony, podłużny. Ogary polskie mają pomarszczone czoło, grube, zwisające fafle i bardzo umięśnioną żuchwę. Nos ich jest duży, szeroki i ciemny. Z kolei oczy są ciemnobrązowe, niespecjalnie głęboko osadzone, o łagodnym wyrazie. U starszych osobników można zaobserwować obwisłe dolne powieki. Uszy tych psów są długie i wiszące, nisko osadzone a ich dolne części zawijają się do środka i szczelnie przylegają do głowy. Ogar szyję ma masywną, z kolei jego podgardle wyróżnia się dużą liczbą luźno zwisających fałd. Klatka piersiowa tych psów jest obszerna, o dużej pojemności tak jak ich brzuch, dzięki temu ich boki są zaokrąglone – nie zapadłe. Polski ogar posiadają dobrze umięśnione kończyny, o grubym kośćcu a ogony ich są lekko zgięte.
Psy tej rasy charakteryzują się dwuwarstwową sierścią zbudowanej z krótkiego i gęstego podszerstka, oraz grubego, nieco dłuższego włosa. Jest ona gładka i krótka w okolicy głowy, nóg a z kolei pośladki i spód ogona jest okryty włosem dłuższym. Ogary polskie mają w swym wzorcu konkretnie sprecyzowany kolor umaszczenia. Przede wszystkim jest to pies dwubarwny. Głowa jego wraz z uszami, łapami i klatką piersiową jest koloru rdzawo brązowego a jego grzbiet okrywa czarna lub ciemno szara sierść. Myśliwski żargon tego typu umaszczenie określa jako podżarty – podpalany.
Samiec tej rasy ogar polski zazwyczaj osiąga wysokość w kłębie od 56-65 cm a waga ich zwykle wynosi 25-32 kg. Suki zwykle są mniejsze – mają one od 55 – 60 cm wysokości a masa ich ciała osiąga 20 -26 kg.
Pies tej rasy osiąga dojrzałość w wieku 3 do 5 lat a średnia długość ich życia sięga 14 lat.
PIELĘGNACJA I ZDROWIE OGARA:
Dwuwarstwowa sierść tego psa nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Ogary polskie należy po prostu regularnie wyczesywać w momentach ich linienia a na co dzień wilgotną szmatką przecierać ją z brudu. Szczególnej uwagi potrzebują uszy tych psów, kanał słuchowy nie posiada odpowiedniej wentylacji w związku z tym mogą występować infekcje tego rejonu.
Ze względu na budowę czaszki, ogar polski często miewa problem z wywijającą i powijającą się powieką. Potencjalna interwencja chirurgiczna powinna odbyć się dopiero gdy pies zakończy rozwój fizyczny.
Ogary mają niepohamowany apetyt, generalnie są łakomczuchami. Dlatego właściciel tego czworonoga powinien kontrolować jakość oraz liczbę posiłków zjadaną przez psa. Ogar polski pracujący powinien być karmiony karmą wysokoenergetyczną, natomiast kanapowiec – o niskiej zawartości białka i tłuszczu. Suki miewają tendencję do tycia.
Cena szczeniaka z rodowodem wynosi 1500-2000 zł a średni miesięczny koszt utrzymania zwierzęcia to 80 -120 zł.
OGAR POLSKI CHARAKTER:
Psy tej rasy cechują się zrównoważonym charakterem i bardzo przyjazną osobowością. Ogar to typowy ulubieniec rodziny. Mało szczeka, jest posłusznym czworonogiem, z natury łagodny i łatwo przyzwyczaja się on do różnych warunków. Ogar polski jest niezwykle rodzinnym psem, który uwielbia pieszczoty, mocno przywiązuje się do właściciela a jego opanowanie i spokój, powodują, że jest idealnym przyjacielem dzieci. Mimo jego miłości do ludzi, przejawia on pewną niezależność a pozostawiony samemu sobie może nabrać złych nawyków.
Ogar polski dobrze się czuje zarówno w domu z ogródkiem jak i w mieszkaniu. Pies zamieszkujący niewielkie lokale potrzebuje odpowiedniej ilości ruchu i dużej dawki aktywności. Można spotkać się z opinią, że nie jest to rasa do życia w bloku, że niezwykle potrzebuje on przestrzeni do swych szaleństw. Zaleca się więc zapewniać czworonogowi tej rasy intensywne zabawy czy zadania, które spowodują, że ogar będzie mógł popisać się swą inteligencją. Łatwo i chętnie się uczą, lubią wykonywać zlecone im zadania. Jednakże należy pamiętać, że właściciel tej rasy musi być spokojny – ogary polskie są wrażliwe na ton głosu i zbyt gwałtowna reakcja może szybko je zniechęcić.
Polski ogar to pies idealny dla osób spokojnych jak i aktywnych, przede wszystkich są dla takich, którzy poświęcą mu odpowiednio dużo czasu. Aktualnie psy tej rasy to głównie psy rodzinne, ale mogą one zostać psami towarzyszącymi PT lub psami towarzysząco – tropiącymi PTT. Również mogą pracować jako psy gruzowiskowe, lawinowe. Niektóre osobniki sprawdzą się w dogoterapii.
