Klasyfikacja FCI grupa II, sekcja 2.1, nr wzorca 249.
Pies z majorki to zwierzę szybko uczące się, lubiące zabawę i pracę dla człowieka. Idealnym dla niego zajęciem jest tropienie albo ciągnięcie sanek. Pies kochający swoją rodzinę, o ciągłej gotowości aby jej bronić.
Spis treści: ( kliknij aby przejść )
RYS HISTORYCZNY RASY:
Pies z majorki to rasa powstała w epoce średniowiecza.
Historia tych czworonogów swe początki ma, gdy do wybrzeży Hiszpanii przybywały tłumnie angielskie statki. Żeglarze z Wysp Brytyjskich uwielbiali walki psów, w związku z tym pływały z nimi buldogi angielskie, które wystawiane były w tej brutalnej rozrywce przeciwko czworonogom tubylców. Miejscowi pasterze posiadali duże pastersko-obronne psy rasy ca de bestiar. Istnieje ona po dziś, ale jest popularna tylko na terenach Hiszpanii. W pewnym momencie skrzyżowali oni miejscowe czworonogi z nowo przybyłymi buldogami. Zwierzęta powstałe z owej krzyżówki zaczęto używać również do tradycyjnych hiszpańskich walk z bykami. Stąd nazwa rasy – ca de bou, co oznacza „pies na byki”. Dla miejscowej ludności uwielbiającej corridę zwierzęta te stawiano na równi ze słynnymi torreadorami. W związku z tym wyprawiano im huczne pogrzeby oraz stawiano nagrobki.
Kiedy zakazano walk psów i szczucia byków (było to pod koniec XIX wieku) – pies majorki przestał być potrzebny Hiszpanom. Niestety, skutkiem tego był powolny zanik czworonogów tej rasy. Na początku XX wieku ostatni ca de bou został sprzedany do Puerto Rico.
Na szczęście w latach 50 pojawiła się grupa miłośników tych psów, która postanowiła przywrócić dogi z majorki. Pierwszym ich krokiem był zakup zwierząt od miejscowych chłopów, które były bardzo podobne do ca de bou. Co więcej zaczęto na nowo krzyżować ca de bestiar z buldogami angielskimi i dzięki tym działaniom przywrócono psy z majorki. Rasa ta uzyskała akceptację Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI) w 1965 roku i otrzymała ona nazwę „Perro de Presa Mallorquin” czyli „bojowy pies z majorki”. W 1977 oficjalną nazwą została – „Perro Dogo Mallorquin” i „Ca de Bou”. Zadziwiające, ale mimo całego wysiłku włożonego w odtworzenie rasy, czworonogi te do początku lat 90 nadal były mało popularne.
Pies z majorki pojawił się w Polsce w 1994 roku. Parę tych zwierząt na nasze tereny sprowadziła Renata Jasińska. Rok później ściągnięto drugą sukę, a w 1999 roku zwierzęta te zostały pierwszymi na świecie interchampionami tej rasy.
DOG Z MAJORKI – WYGLĄD:
Ca de bou to pies należący do grupy molosów. Wyróżnia go średni wzrost, mocna i potężna sylwetka. Kształt jego ciała wpisuje się w prostokąt. U zwierząt tej rasy widoczna jest różnica pomiędzy płciami – obwód głowy jest zdecydowanie większy u samców niż u samic. Pies z majorki ma bardzo dużą, masywną czaszkę, a jej obwód jest zdecydowanie większy niż wysokość zwierzęcia w kłębie. Ma on czoło szerokie oraz płaskie, jego bruzda czołowa jest dobrze widoczna. Z kolei kształt całej czaszki sprawia wrażenie tak dużej, że jego potylica jest prawie niewidoczna. Głowa pozbawiona jest zupełnie fałd skórnych, które pojawiają się jedynie po bokach, nad policzkami. Dog z majorki ma nos o barwie czarnej i jest on szeroki. Oczy jego są duże, owalne i głęboko osadzone. Uszy pies ten ma wysoko osadzone, złamane do tyłu, niewielkich rozmiarów z widocznym wewnętrzem. Szyja jest mocnej budowy, proporcjonalna do całego ciała oraz bardzo gruba. Niewielkie podgardle występuje u tych czworonogów, a skóra w tej części ciała jest dość luźna. Ca de bou ma ogon osadzony dość nisko, który jest gruby u nasady, zwężający się ku końcowi. Kończyny przednie są proste, szeroko rozstawione, natomiast tylne – są bardzo plastyczne i umięśnione.
Dog z majorki to zwierzę o okrywie włosowej krótkiej i szorstkiej w dotyku. Akceptowanym umaszczeniem jest płowe, czarne i pręgowane. Mogą występować niewielkie białe znaczenia na przednich kończynach, klatce piersiowej i kufie.
Samce rasy ca de bou osiągają wagę w granicach 35 – 38 kg, a ich wzrost osiąga 55- 58 cm. Natomiast waga suk zazwyczaj wynosi 30-34 kg, a wzrost – 52 do 55 cm.
Dog z majorki dożywa średnio 10 lat.
Szczenięta perro de presa mallorquin w Polsce kosztują ok. 1500- 2000 zł, jednakże należy je wcześniej zamówić, ponieważ hodowli tych psów na terenach naszego kraju jest naprawdę niewiele. Średni miesięczny koszt utrzymania tego zwierzęcia wynosi ok. 100- 150 zł.
PIES Z MAJORKI – PIELĘGNACJA I ZDROWIE:
Zwierzęta te nie potrzebują szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych. Ich sierść należy wyczesywać jedynie gumowym zgrzebłem raz na tydzień, częściej w okresie linienia. Można ją również przecierać irchową szmatką dla lepszego jej połysku.
Pies z majorki, jako że należy do molosów cieszy się dobrym zdrowiem. Jedyną dolegliwością go dotykającą to dysplazja stawów biodrowych.
CA DE BOU – CHARAKTER I USPOSOBIENIE:
Dog z majorki to pies o spokojnym, zrównoważonym charakterze. Są czworonogami przyjaznymi w stosunku do ludzi, a wobec dzieci i zwierząt domowych wykazują opiekuńcze zachowania.
Ca de bou doskonale czuje się w klimacie polskim – mróz i upał nie sprawiają mu większych problemów. Czworonogi te na co dzień są ciche oraz spokojne. Szczekają one na obce osoby tylko w sytuacji, gdy opiekunowie jego śpią lub są oni nieobecni. To bardzo oddane rodzinie psy, które są zawsze gotowe do jej obrony.
Jedynym problemem doga z majorki jest jego zachowanie w stosunku do obcych czworonogów. Ca de bou zaczepiony i sprowokowany przez osobnika (zwłaszcza tej samej płci) może wplątać się w prawdziwą walkę. Dlatego istotne jest, aby zwierzę to nie miało złych doświadczeń i wspomnień związanych z innymi czworonogami.
Mimo, że pies z majorki ma spokojny charakter to nie jest on zwierzęciem kanapowymi. Potrzebuje on długich spacerów i aktywności fizycznej.
Należy pamiętać, że ważnym jest, aby nasz wymarzony czworonóg rasy ca de bou pochodził z dobrej hodowli. Psychika psów kupionych z nieznanego źródła może bardzo odbiegać od ideału.
Dog z majorki potrzebuje opiekuna zrównoważonego oraz pewnego siebie. Może być on idealnym kompanem dla rodziny o średniej aktywności.
