Ragdoll to kot, którego nazwa oznacza dosłownie “szmacianą lalkę”. Odnosi się to do specyficznego sposobu, w jaki reagują w momencie, kiedy są brane na ręce. Swego czasu krążyła szkodliwa legenda, jakoby było to spowodowane brakiem odczuwania przez tę rasę bólu, współcześnie wiadomo już jednak, że przyczyna jest zupełnie inna.
Spis treści: ( kliknij aby przejść )
Ragdoll – opis rasy i ciekawostki
Ragdoll to rasa, z której powstaniem związanych jest wiele interesujących, a często także kontrowersyjnych historii. Twórczynią kotów ragdoll jest amerykańska hodowczyni kotów perskich – Ann Baker. To właśnie za jej sprawą w środowisku miłośników kotów, a ostatecznie nawet ekspertów felinologicznych, zaczęło krążyć wiele dziwnych opowieści na temat okoliczności przyjścia na świat pierwszych przedstawicieli rasy.
To co jest wiadome na pewno, to sam czas powstania ragdolli – miało to miejsce w latach sześćdziesiątych. Znana jest także kolebka geograficzna rasy – Ann Baker mieszkała w tamtym czasie w miejscowości Riverside, położonej nad rzeką Santa Ana w Kalifornii.
Najprawdopodobniej hodowczyni chciała świadomie podjąć próbę stworzenia rasy, która byłaby jednocześnie półdługowłosa i możliwie najbardziej imponujących rozmiarów. W celu spełnienia tego pierwszego warunku postanowiła wytypować na matkę przyszłych miotów półdługowłosą kotkę o imieniu Josephine, która z wyglądu przypominała Ann Baker turecką angorę. Josephine miała białe umaszczenie i według niektórych źródeł mogła być kotką częściowo doglądaną przez sąsiadów Ann Baker, a co za tym idzie często pojawiającą się w jej okolicy, jednak co do zasady żyjącą w stanie półdzikim.
Jeśli chodzi o ojca pierwszych kotów pretendujących do miana nowej rasy ragdoll, sytuacja jest dużo mniej oczywista, a dokładne wskazanie, jakiego rodzaju kocury to były – zdecydowanie trudniejsze. Podstawowym scenariuszem może być skrzyżowanie Josephine z którymś z kotów perskich, zważywszy na fakt, że Anna Baker prowadzi ich hodowlę. Nie można też jednak wykluczyć udziału np. kota birmańskiego.
Prawdziwie ciekawy zwrot akcji w historii powstania rasy następuje jednak wraz z przyjściem na świat pierwszego miotu. To właśnie wokół niego narosło wiele legend, które w dużej mierze były wynikiem celowej dezinformacji i plotek rozsiewanych przez samą Ann Baker – prawdopodobnie był to dla niej sposób na zwrócenie na siebie i stworzoną przez siebie rasę uwagi mediów i opinii publicznej. Inne rozpowszechniane przez nią rzekomo prawdziwe informacje na temat rasy mogły służyć wykreowaniu wizerunku samej rasy jako lepszej od innych pod względem zdrowia i odporności.
Najbardziej znaną historią dotyczącą przyjścia na świat pierwszego miotu kotów rasy ragdoll jest ta dotycząca wypadku samochodowego – ciężarna Josephine miała rzekomo stać się przez przypadek ofiarą wypadku drogowego. Zważywszy na fakt, że była już w zaawansowanej ciąży, poród rozpoczął się według Ann Baker na miejscu zdarzenia. Pomimo koniec końców szczęśliwego zakończenia – przeżycia wypadku przez Josephine i sprowadzenia przez nią tuż później na świat pierwszych ragdolli – cała sytuacja miałaby odbić się na późniejszym sposobie funkcjonowania kociaków.
To właśnie traumatyczne przeżycie wypadku samochodowego miałoby według Ann Baker tłumaczyć specyficzną cechę kotów ragdoll – kiedy są one brane na ręce przez człowieka, ich ciała całkowicie wiotczeją, stają się plastyczne i wprost “przelewają” w objęciach opiekuna. Według hodowczyni wynikało to z faktu, że wypadek uczynił je… odpornymi na ból.
W dzisiejszych czasach takie stwierdzenie wydaje się kompletnie absurdalne (koty to kręgowce, a więc wyposażone są w receptory bólowe), jednak na tamten moment zostało przyjęte z ogromnym zainteresowaniem, a Ann Baker poniekąd osiągnęła tym samym swój cel i sprawiła, że o nowej rasie zrobiło się naprawdę głośno.
Przypuszczalnie właśnie ze względu na ten promocyjny sukces zaczęła generować kolejne, jeszcze bardziej abstrakcyjne historie na temat rzekomo odpornych na ból kociąt – pojawiły się nie tylko teorie o rzadkiej mutacji genetycznej występującej u Josephine, ale także wyższej odporności i temperaturze ciała kotów, a nawet doniesienia o ingerencji przedstawicieli obcych, bardziej zaawansowanych cywilizacji…
Kontrowersje wokół postaci Ann Baker nie skończyły się bynajmniej na dziwnych opowieściach o rzekomych nadnaturalnych zdolnościach jej kotów – hodowczyni postanowiła zastrzec nazwę ragdoll i założyć swoje własne stowarzyszenie o nazwie International Ragdoll Cat Association, a następnie wystąpiła o otoczenie stworzonej przez siebie rasy ochroną patentową. Inni hodowcy, którzy również podejmowali próbę hodowli ragdolli, ale nie chcieli płacić za członkowstwo w organizacji Ann Baker, zaczęli w rezultacie nadawać swoim kotom podobnie brzmiące nazwy (np. ragamuffin) aby nie narazić się na konsekwencje prawne.
Ragdoll – wygląd
Koty ragdoll są zgodnie z intencją ich twórczyni rasą osiągającą dość duże rozmiary – w kłębie osiągają wysokość ok. 40 cm, a całkowita długość ciała od głowy do ogona może w ich wypadku wynieść nawet 120 cm. Co ciekawe, ragdolle dorastają do tych rozmiarów stosunkowo długo – osiągają swoją docelową wysokość dopiero w wieku mniej więcej 3 – 4 lat. Jeśli chodzi o masę ciała, samce potrafią ważyć od około 6,5 kg do nawet 10 kg (najczęściej jednak ich waga oscyluje wokół 8 kg), a samice od około 4,5 kg do 6,5 kg. Częściowo wynika to poza samymi rozmiarami z faktu, że ragdolle mają dość gruby kościec.
Mimo tego ich sylwetka nie sprawia wrażenia nadmiernie ociężałej, wprost przeciwnie – jej wygląd jest bardzo elegancki. Tułów jest długi, klatka piersiowa szeroka i mocna, a ogon gęsty, długi, puszysty i zwężający się nieco ku końcowi. Kończyny ragdolla są średniej długości, ale same łapy są w stosunku do nich dość duże. Mają okrągły kształt, a spomiędzy palców wystają kępki włosów. Tylne kończyny są odrobinę dłuższe od przednich, w wyniku czego cała sylwetka jest odrobinę pochylona do przodu – jest to określane jako tzw. postawa skośna.
Głowa ragdolla jest średniej wielkości i ma klinowaty kształt, przypominający nieco zaokrąglony trójkąt. Pysk jest okrągły i ma dobrze zaznaczony podbródek.Uszy są szeroko rozstawione i szerokie u podstawy, ale proporcjonalne. Są lekko pochylone do przodu, mają wystające kępki włosów i zaokrąglone końce. Szyja jest dość krótka, ale mocna, a policzki są wyraźnie zaznaczone. Oczy mają owalny kształt, są dość dużych rozmiarów i powinny obowiązkowo mieć niebieski kolor, który jest charakterystyczny dla kotów, które podobnie jak ragdoll mają umaszczenie w typie colorpoint. Ich barwa powinna być możliwie najbardziej intensywna – pożądane w hodowli są jak najmocniej nasycone odcienie niebieskiego.
Koty rasy ragdoll mają półdługą, jedwabistą w dotyku i miękką sierść. Jest pozbawiona podszerstka, co czyni ją stosunkowo łatwą w pielęgnacji – nie ma tendencji do nadmiernego wypadania, nie filcuje się i nie tworzą się na niej kołtuny tak jak u ras, u których występuje podszerstek. Włos jest nieco dłuższy na brzuchu, a także na klatce piersiowej i wokół szyi – tworzy tym samym u ragdolla charakterystyczną kocią kryzę, która dodatkowo podkreśla jego elegancki wygląd.
Najbardziej skomplikowana jest kwestia umaszczenia występującego u kotów rasy ragdoll – nie każdy jego rodzaj akceptowany jest przez wszystkie największe organizacje felinologiczne. Wątpliwości nie wzbudzały nigdy cztery podstawowe kolory: czarny (np. “seal” mitted ragdoll), czekoladowy (“chocolate”), niebieski (np. ragdoll “blue” mitted) i liliowy (“lilac”). Z czasem do tej listy doszły jeszcze rudy (“red”) i kremowy (“cream”), a także będący ich połączeniem tzw. “tortie”. Dwie organizacje – Southern Africa Cat Council i World Cat Federation uznają ponadto kolory cynamonowy (“cinnamon”) i płowy (“fawn”). Z kolei barwy takie jak karmelowa (“caramel”) i morelowa (“apricot”) uznawane są tylko przez Southern Africa Cat Council.
Najczęściej występującymi typami umaszczenia u kotów rasy ragdoll są colorpoint, mitted i bicolour. Colorpoint to typ umaszczenia, który poza ragdollem może się jeszcze kojarzyć przede wszystkim z kotami syjamskimi. Charakterystyczne dla tego umaszczenia są ciemniejsze znaczenia (tzw. “points”, czyli punkty) na ogonie, łapach, a przede wszystkim uszach i pyszczku czyli tzw. “maska” oraz jaśniejsze tło.
Umaszczenie mitted również zawiera ciemniejsze znaczenia jak w przypadku colorpointa, jednak tym co go odróżnia, są białe fragmenty w kilku miejscach. Przede wszystkim chodzi tu o łapy, a więc tzw. “skarpetki” na łapach tylnych i “rękawiczki” na łapach przednich, a także przebiegający od nasady ogona, przez brzuch aż po brodę biały pasek, a czasami także małe, wąskie białe znaczenie na pyszczku.
Ostatni typ umaszczenia, czyli bicolour, zawiera w sobie zarówno cechy umaszczenia typu colorpoint, jak i umaszczenia mitted. Brzuch i łapy są u kota białe, a na pyszczku występują ciemniejsze znaczenia, czyli pointy, jednak są one przerwane przez białe znaczenie przypominające kształtem odwróconą literę “V”.
Ragdoll – charakter
Niebezpieczny mit, jakoby koty rasy ragdoll nie odczuwały bólu, mógł się tak szeroko i szybko rozpowszechnić ze względu na specyficzny sposób, w jaki reaguje ich ciało w momencie, kiedy są brane na ręce – podczas gdy typowy kot ma jasno określone granice i nie pozwala człowiekowi bawić się nim jak zabawką, ragdolle wiotczeją i wydają się być całkowicie nieporuszone tym, w jakie pozycje są układane przez trzymającego je na rękach opiekuna. To właśnie stąd wzięła się zresztą sama nazwa rasy – “ragdoll” oznacza w języku angielskim szmacianą lalkę.
Obecnie wiadomo już, że niekonwencjonalne zachowanie trzymanego na rękach ragdolla nie wynika bynajmniej z jego braku wrażliwości na dotyk, a charakteru. Koty tej rasy są bowiem zwierzętami o wprost niebywałej łagodności i uległości. Potrafią bić rekordy cierpliwości w relacji z człowiekiem, nawet jeśli dana zabawa czy pieszczota wcale nie jest dla nich przyjemnym doświadczeniem. Odpowiedzialny opiekun powinien mieć to na uwadze i wykazywać się w stosunku do ragdolla szacunkiem i delikatnością, aby nie zrobić mu przypadkiem krzywdy. Niedopuszczalne jest jakiekolwiek nadużywanie tej specyficznej dla rasy cechy.
W dużej mierze takie zachowanie wynika u ragdolla z jego ogromnej uczuciowości i poziomu przywiązania do człowieka. Jest to kot, który bardzo potrzebuje kontaktu z opiekunem – uwielbia spędzać z nim czas i być obiektem jego zainteresowania, w związku z czym potrafi nie odstępować go na krok. Z tego powodu mówi się czasem, że ragdoll jest kotem o psim charakterze.
Jednocześnie przedstawiciele tej rasy nie są zbyt nachalni i nie zabiegają o uwagę człowieka np. poprzez natarczywe miauczenie – dźwięki, które najczęściej wydaj to delikatne pomruki. Potrafią spokojnie czekać aż przyjdzie moment wspólnej zabawy. Jest ona bardzo istotna zwłaszcza w przypadku kotów niewychodzących, które potrzebują dodatkowych bodźców, takich jak zabawa piłeczką, porkiem czy wędką, aby móc zaspokoić swoje naturalne potrzeby i instynkty.
Ragdolle nie należą do kotów, które szczególnie upodobały sobie wspinanie się do najwyższych punktów mieszkania, skakanie po meblach czy szalone zabawy po domowych “torach przeszkód”. Najlepszym sposobem spędzania czasu jest dla nich wspólna zabawa z opiekunem, a także wszelkie inne aktywności, które pozwalają pobyć sam na sam z człowiekiem i wzmocnić więź, np. pieszczoty, a nawet zabiegi pielęgnacyjne. Bardzo lubią też wszelkie nowe bodźce – są ciekawe świata i do nietypowych sytuacji, przedmiotów czy zapachów podchodzą co do zasady z zainteresowaniem i odwagą.
Koty rasy ragdoll są łagodne i towarzyskie nie tylko w stosunku do opiekunów – uwielbiają właściwie wszystkie żywe istoty, zarówno inne koty, jak i psy, a nawet mniejsze od siebie zwierzęta domowe. Bez trudu będą też potrafiły odnaleźć się w relacji z dzieckiem. Są to zwierzęta, które nie skrzywdziłyby przysłowiowej muchy – w stresującej czy konfliktowej sytuacji natychmiast się wycofują, okazują uległość i poszukują drogi ucieczki, absolutnie nie dążąc do konfrontacji i nie wykazując jakichkolwiek przejawów agresji.
Ragdoll – hodowla
Ragdoll jest puszystym kotem o półdługiej sierści, jednak jego pielęgnacja nie należy do skomplikowanych, podszerstek jest miękki i rzadki, a co za tym idzie sierść nie wykazuje tendencji do kołtunienia się czy filcowania. Koty tej rasy wystarczy systematycznie czesać metalowym grzebieniem.
Jako wyjątkowo towarzyska i przyjacielska rasa ragdolle bardzo doceniają obecność w domu innych zwierząt, w szczególności kotów – nikt nie zrozumie bowiem danego gatunku w takim stopniu, jak inny jego przedstawiciel.
Ragdoll jest też bardzo inteligentnym kotem, w związku z czym można spróbować nauczyć go różnych sztuczek, takich jak np. aportowanie czy podawanie łapy. Ze względu na swoją wrodzoną łagodność i cierpliwość przedstawiciele tej rasy doskonale nadają się nie tylko do domów z dziećmi, ale także do felinoterapii. Z drugiej strony jest to powód dla którego najlepiej jeśli ragdolle są utrzymywane jako koty niewychodzące – ich ogromna ufność w stosunku do człowieka może się dla nich potencjalnie źle skończyć. Jeśli tylko opiekun będzie im poświęcał swój czas i uwagę i zapewniał codzienną dawkę zabawy, będą bardzo szczęśliwe pozostając w domu.
Ragdoll – cena
Cena kota rasy ragdoll to koszt około 2500 – 4000 złotych.
